رضوان صفدری - استاد راھنما
مهتاب نوری - دانشجوی رشته معماری،درس بهداشت و صیانت،دانشگاه سمیه
فاطمه حمیدی - دانشجوی رشته معماری،درس بهداشت وصیانت،دانشگاه سمیه
هانیه حاجی احمدی - دانشجوی رشته معماری،درس بهداشت وصیانت،دانشگاه سمیه

بیان مسئله: آینه کاری یکی از هنرهای ظریف و پرکار وابسته به معماری است که از کنار هم گذاشتن قطعات کوچک و بزرگ آینه به وجودمی آید. آرایه یاد شده معمولا در بخشهای درونی بناهای مختلف ازجمله اماکن متبرکه،کاخهاوهمچنینمنازلمسکونیمورداستفاده قرار گرفته که علاوه بر بعد تزیینی دارای جنبه های مهم کاربردی نیزهست این هنر که اوج آن در بناهای دوره قاجار بود، رد پای آن در بناها ی مختلف دوره صفوی دیده شده است. در پژوهش حاضر، مطالعات فنی و تحلیل محتوایی نقوش و نمادهای آینه کاری در بناهای شهراصفهان، با توجه به محدوده زمانی، انجام شده است. هدف: بررسی فنون و نقوش تزیینی آینه کاری های اصفهان هدف پژوهش حاضر است. روش پژوهش: در پژوهش حاضر، روش تحقیق کیفی و تحلیلی است. گردآوری اطلاعات با استفاده از منابع کتابخانه ای بوده است. یافته ها: با توجه به پژوهش صورت گرفته در مجموع، متداول ترین آینه کاری از دوره صفوی تا معاصر، تکنیک آینه کاری برجسته و نیم برجسته،به صورت آینه کاریروی گچ، است. همچنین، در ارتباط با نقوش، نقوش( شمسه) و( قاب آینه) از میان هندسی ها و ترنج های تزیینی و(گلدان)، از بین دسته گیاهی، پرکاربرد تشخیص داده شدند. در بین نقوش،(گل زنبق زرد) (دم جنبانک) نیز جزو نقوش بومی مرتبط بااقلیم اصفهان است که در خانه های صفوی و قاجاری مشاهده گردید.

آینه کاری، آینه کاری اصفهان، بناهای تاریخی شهر اصفهان، تزیینات اینه کاری