فرشته احمدی - استادیار گروه شهرسازی، مرکز تحقیقات افق های نوین در معماری و شهرسازی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران
زینب طالبی - استادیار گروه شهرسازی، مرکز تحقیقات افق های نوین در معماری و شهرسازی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران
محمدرضا زمانی - دانش آموخته دکتری شهرسازی، مرکز تحقیقات افق های نوین در معماری و شهرسازی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد،ایران

شهرها همواره در معرض مخاطرات طبیعی و انسان ساخت قرار دارند. این مخاطرات می توانند آسیب های جبران ناپذیری را به شهر و شهروندان وارد کنند. برای مقابله با این مخاطرات و کاهش خسارات، می بایست تاب آوری شهرها را در برابر بحران و مخاطرات افزایش داد تا آسیب های کمتری وارد شوند و شهرها بتوانند سریع تر خود را بازیابی نموده و به روند گذشته باز گردند. در این راستا، پژوهش با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی به بررسی مهم ترین عوامل موثر بر تاب آوری اقتصادی- اجتماعی شهرهای دارای بوم بیابانی در برابر اپیدمی ها می پردازد. در ابتدا با استفاده از مطالعات کتابخانه ای، مهمترین گویه های مرتبط با تاب آوری اقتصادی و تاب آوری اجتماعی شهری در مواجهه با اپیدمی ها استخراج شدند. پس از اعتبارسنجی گویه ها، با استفاده از تحلیل عاملی اکتشافی در نرم افزار SPSS، گویه های تاب آوری اقتصادی به دو عامل و گویه های تاب آوری اجتماعی به چهار عامل تقلیل یافتند. بر اساس نتایج به دست آمده از رابطه میان این عوامل، مشخص شد تنها عامل "آگاهی" در وضعیت نسبتا مطلوبی قرار دارد و سایر عوامل، وضعیت مناسبی ندارند. با استفاده از مدل SOAR، وضعیت تاب آوری شهرهای بیابانی در برابر اپیدمی ها، مورد ارزیابی قرار گرفت و استراتژی هایی تدوین شد. در نهایت نیز بر اساس استراتژی های تدوین شده، راهکارهایی عملی و اجرایی پیشنهاد شد.

تاب آوری اقتصادی، تاب آوری اجتماعی، مناطق بوم بیابانی، اپیدمی