ایلوش وزیری - دانشجوی دکتری شهرسازی، مرکز تحقیقات افق های نوین در معماری و شهرسازی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی نجف آباد، ایران
فرشته احمدی - استادیارگروهشهرسازی، مرکز تحقیقات افق های نوین در معماری و شهرسازی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامینجف آباد، ایران
زینب طالبی ریزی - استادیارگروهشهرسازی، مرکز تحقیقات افق های نوین در معماری و شهرسازی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی نجف آباد، ایران
محمود صفارزاده - استاد برنامه ریزی حمل و نقل ، دانشکده عمران و محیط زیست ، دانشگاه تربیت مدرس ، تهران، ایراناستادمدعو ، مرکز تحقیقات افق های نوین در معماری و شهرسازی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران

امروزه، فناوری خودروهای خودران به عنوان یکی از نوآوری های بسیار مهم و پیشرفته در صنعت خودروسازی جهان مطرح شده است. خودروهای خودران با استفاده از تکنولوژی های هوش مصنوعی و سیستم های مبتنی بر حسگرها، قادر به تشخیص محیط و رانندگی خودکاربدون نیاز به مداخله انسانی هستند. این فناوری با وعده های زیادی در جهت افزایش ایمنی و بهره وری در حمل و نقل درون شهری و برون شهری همراه است. اما استفاده از خودروهای خودران در محیط های بیابانی، به ویژه در زیست بوم بیابانی ایران، با چالش هایی بزرگتر مواجه است. بررسی عملکرد و قابلیت اطمینان این خودروها در محیط های بیابانی، به دلیل تغییرات شدید آب وهوا، مسیرهای پیچیده، و محدودیت های مرتبط با زیرساخت ها و امنیت، از اهمیت بسیاری برخوردار است. از این رو در این پژوهش به بررسی عملکرد و قابلیت اطمینان خودروهای خودران در زیست بوم بیابانی پرداخته شد. این موضوع با توجه به اهمیت استفاده از خودروهای خودران در محیط های بیابانی و نیاز به شناخت چالش ها و مزایای این فناوری برای این مناطق از اهمیت بالایی برخوردار است. لذا، ابتدا به معرفی خودروهای خودران و تاریخچه آنها پرداخته شده و سپس تکنولوژی های بکار رفته در این خودروها مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین، اهمیت بحران زیست بوم بیابانی و نقش خودروهای خودران در مدیریت این بحران بررسی شده است. سپس چالش هایی که در بهره گیری از خودروهای خودران در زیست بوم بیابانی مطرح می شود، به طور دقیق بررسی شده و مزایای استفاده از این خودروها برای افزایش بهره وری و امنیت در بیابان ها مورد بررسی قرار گرفته است. همچنین، محدودیت های مرتبط با شرایط زیست بوم بیابانی و عدم وجود قوانین و مقررات مناسب برای استفاده از این خودروها مورد توجه قرار گرفته است. با توجه به مطالب مطرح شده در این مقاله، پیشنهاد می شود که با توجه به تکنولوژی رو به رشد و توسعه خودروهای خودران و نیاز رو به افزایش به این فناوری دربوم بیابان های ایران، تلاش های بیشتری برای ایجاد شرایط مناسب و قوانین و مقررات دقیق تر در این زمینه انجام شود. این اقدامات می تواند به بهبود عملکرد و قابلیت اطمینان خودروهای خودران در زیست بوم بیابانی کمک کرده و نقش مهمی در توسعه پایدار این مناطق ایفا کند.

عملکرد، قابلیت اطمینان، خودروهای خودران، زیست بوم بیابانی