سجاد رضائی آلی - دانشجوی کارشناسی دبیری زبان و ادبیات فارسی، پردیس شهید بهشتی،دانشگاه فرهنگیان مشهد، مشهد،ایران.
مهدی محمد زاده دوستی - دانشجوی کارشناسی دبیری زبان و ادبیات فارسی، پردیس شهید بهشتی،دانشگاه فرهنگیان مشهد، مشهد،ایران.
علی رسول زاده - دانشجوی کارشناسی دبیری زبان و ادبیات فارسی، پردیس شهید بهشتی،دانشگاه فرهنگیان مشهد، مشهد،ایران

در برنامه ریزی درسی جمهوری اسلامی ایران درس زبان و ادبیات فارسی و کتب آن به عنوان وسیله ای حیاتی برای انتقال زبان رسمی ، ملی ، میهنی کشور محسوب می شود. از سویی دیگر درس زبان و ادبیات فارسی پایه دهم ، یازدهم و دوازدهم در دوره متوسطه دوم همواره یکی از دروس اصلی و مهم در همه رشته ها به حساب می آید. بر این اساس امروزه یکی از مشکلات مهم و اساسی در نظام آموزش و پرورش خصوصا در کشور ما، به کار نگرفتن روش های تدریس نوین در آموزش و پروش فراگیران است. طبق بررسی های انجام شده ، می توانیم دریابیم که کیفیت آموزشی از سطح مطلوب و آرمانی برخوردار نیست و دانش آموزان علاقه زیادی به تحصیل نشان نمی دهند. یکی از دلایل آن می تواند عدم آشنایی معلمان با روش های نوین تدریس در زبان و ادبیات فارسی باشد. پیشرفت روز افزون علوم و تحقیقات گوناگون در حیطه های مختلف حاکی از آن است که اطلاعات بشر روز به روز افزایش می یابد و مطالب جدیدی به دست می آید. امروزه هر فرد ناچار است از یافته های علوم مختف از قبیل : روانشناسی ، فناوری و سایر دانش های مربوط به انسان برای تعالی و کمال بخشیدن خود استفاده کند. معلم درس زبان و ادبیات فارسی باید با سبک ها و شیوه های مختلف تدریس آشنا باشد و باید بداند در کدامین موقعیت آموزشی از کدامین روش تدریس استفاده نماید. بنابراین هدف ما در پژوهش حاضر طرح همین سبک های مختلف و نوین متناسب با درس زبان و ادبیات فارسی خواهد بود؛ از آن جا که روش ما در این مقاله به ضورت توصیفی – تحلیلی است با مراجعه به منابع و کتب کتابخانه به مطالعاتی که در ادامه بیان می شود دست یافتیم. آنچه دراین مقاله خواهد آمد، نگاهی است کوتاه و گذرا به روش های نوین تدریس در ادبیات فارسی و نقد آن و سپس نتیجه گیری به عمل آمده و در پایان پیشنهاداتی ارائه می شود

سبک های تدریس ، زبان و ادبیات فارسی ، برنامه درسی ، معلم ، دانش آموزان.