عادل عطائی کاریزی - دکتری معماری، دانشگاه تهران، مشهد، ایران
علی سماعی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری، موسسه آموزش عالی غیرانتفاعی بینالود، مشهد، ایران

در نظام شهری، شهرداران، نقش رئیس اصلی اجرایی شهر را بر عهده دارند و قدرت شان بر آرای مستقیم یا غیرمستقیم مردم (از طریق شورای شهر) است. مشارکت مردم در اداره و ساماندهی شهر و اقدام های اجرایی، اساس حکمرانی خوب شهری است، اما آنها عموما فاقد شکل سازمانی و اجرایی اند. مردم در اشکال احزاب سیاسی، اتحادیه ها، انجمن ها و انواع گروه های داوطلب شکل می گیرند و از این طریق در امور محلی، فرامحلی و شهری مشارکت می کنند. همچنین با انتخاب نمایندگان شوراهای شهر و محل در حاکمیت شهری به شکل غیر مستقیم حضور می یابند و به این ترتیب، حکمرانی خوب شهری شکل می گیرد. شهرداری با توجه به الگو و شاخص های حاکمیت شهری می تواند در مدیریت و برنامه ریزی شهری نقش داشته باشد. این شاخص های عبارتند از: شفافیت، قانون مندی، جهت‎گیری توافقی، عدالت، بینش راهبردی، تمرکززدایی، مشارکت، اثربخشی و کارایی، پذیرا و پاسخ ده بودن، مسئولیت و پاسخ گویی.

مدیریت شهری، برنامه ریزی شهری، حکمرانی شهری، شهرداری.