علی جمالی - گروه زبان و ادبیات انگلیسی، واحد ایلام، دانشگاه آزاد اسلامی، ایلام، ایران.
فاطمه بشیری - گروه زبان و ادبیات انگلیسی، واحد ایلام، دانشگاه آزاد اسلامی، ایلام، ایران.

ن گونه که ماتسوموتو و کاواچی (۲۰۱۷) اظهار داشته اند، اشاره در واقع یک خط مسیر به اضافه یک زمینه مشخص (یعنی گوینده) است و از این جهت از نظر مفهومی با مسیرحرکت متفاوت است. در واقع، عبارات اشاره ای مجموعه ای از رفتارهای متمایز از عبارات جهتی (به عنوان مثال، Up در انگلیسی)، خط مسیر (به عنوان مثال، TO)، یا خط سیر به اضافه انطباق (به عنوان مثال، INTO) را نشان می دهند و بنابراین درخور مطالعات جداگانه ای می باشند. در این مقاله بر آنیم تا افعال و عبارات اشاره ای را در زبان فارسی مورد بررسی قرار دهیم. به این منظور، پس از بررسی الگوی واژگانی شدگی در فارسی که عموما مبتنی بر تحلیل داستان تصویری قورباغه (مه یر ، ۱۹۶۹) و ترجمه فارسی رمان آلیس در سرزمین عجایب (کارول ، ۱۸۶۵) است، بررسی خواهیم کرد که عبارات اشاره ای در مقایسه با زبان های انگلیسی، ژاپنی و تایلندی (ماتسوموتو و همکاران ، ۲۰۱۷) به چه صورت در زبان فارسی رمزگذاری می شوند وعلاوه بر نقش فضایی ای که توسط ماتسوموتو و همکاران (۲۰۱۷) در خصوص این مولفه ها گزارش شده است، ماهیتی تعاملی نیز دارند یا خیر. آن چنان که نتایج این تحقیق نشان می دهند سخنوران زبان فارسی هنگامی که حرکت صرفا به سمت گوینده نباشد (جهت فضایی) و در حیطه او که توسط محدودیت های قابل رویت بودن و تعامل تعریف می شود نیز باشد و همچنین زمانی که حرکت با یک رفتار تعاملی مانند سلام کردن به گوینده همراه باشد از این افعال اشاره ای با بسامد بیشتری استفاده می کنند که این موضوع بازتاییدی رده شناختی بر نتایج آکیتا و ماتسوموتو (۲۰۱۷) می باشد.

رویداد حرکتی, رده شناسی تالمی, اشاره, عبارات اشاره ای, نقش تعاملی زبان