مهدی طیبی - گروه علوم زیستی و ورزش، دانشکده علوم ورزشی و تندرستی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
محمد فشی - گروه علوم زیستی و ورزش، دانشکده علوم ورزشی و تندرستی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
افشار جعفری - گروه علوم زیستی و ورزش، دانشکده علوم ورزشی و تندرستی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

زمینه و هدف: با توجه به رابطه معنی­ دار بین سطح مقطع عضلانی (CSA) و قدرت عضلانی، هدف اصلی ورزشکاران درگیر در تمرینات مقاومتی، افزایش حجم و قدرت عضلانی است. دستکاری مناسب متغیرهای تمرینی مانند شدت، حجم، فرکانس، انتخاب تمرین، فاصله استراحت و سرعت برای به حداکثر رساندن هایپرتروفی عضلانی ناشی از تمرین ضروری است. مطالعه حاضر به بررسی تاثیر تغییرات هفتگی تمرین مقاومتی بر ضخامت عضله و سازگاری قدرتی در مردان جوان پرداخت.روش ها: تعداد ۳۰ مرد جوان (سن: ۱/۳۷±۲۱/۳۷ سال، قد: ۳/۳۴±۱۷۴/۴۸ سانتی­متر، وزن: ۳/۴۵±۷۲/۱۳ کیلوگرم) به طور تصادفی به گروه های تغییر شیوه تمرینی (VAR) یا گروه تمرین سنتی (TRAD) تقسیم شدند. هفته های تمرین گروه VAR شامل انطباق، استرس متابولیک، تنش مکانیکی، آسیب عضلانی و هفته بدون بار تمرینی بود که ۲ چرخه از این تغییرات از طریق مداخله تمرینی برای آن ها رخ داد، اما روال تمرینی گروه TRAD در طول دوره تغییر نکرد.یافته ها: هر دو گروه TRAD (P=۰/۰۰۱) و VAR (P=۰/۰۰۷) افزایش قابل توجهی در ضخامت عضله دوسر بازویی (BB) نشان دادند، اما تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده شد (۰/۰۱۲ =P). ضخامت عضله پهن خارجی (VL) در هر دو گروه به طور معنی ­داری افزایش یافت (۰/۰۰۱=P) اما تفاوت معنی ­داری بین دو گروه مشاهده نشد (۰/۰۵

تمرین مقاومتی, هایپرتروفی عضلانی, تنش مکانیکی, استرس متابولیک, آسیب عضلانی