محمد بهزاد - دانش آموخته دکتری ادیان و عرفان، دانشگاه ادیان و مذاهب قم
احمد عزیزخانی - استادیار گروه معارف اسلامی، دانشگاه اصفهان

روایت عرفانی از موضوع آخرالزمان در آیین یهود بر عهده «قباله» یا «کابالا» است که با تلقی خاصی از بنای خلقت و شکل گیری عوالم و نقش شرور در بی توازنی آن، مغلول بودن دستان خداوندی در اصلاح نظام آن را القا می کند و با ترسیم کیفیت وحدت وجود در سه گانه ظهور، یعنی معبد (تجلی گاه نور)، قوم برگزیده (شراره های نور)و ماشیح (جلوه نور)، نقشی بی بدیل برای انسان در قوس نزولی و سپس صعودی آفرینش در نظر می گیرد. پیوند این سه نور، زمینه ساز رجوع نور هبوط کرده خدا به خود خدا است و این معنای واقعی ظهور و اصلاح انسان ها در آخرالزمان از منظر کابالیسم است. این روایت همان ترجمان آیه ۶۴ سوره مائده است که در آن به دیدگاه یهود درباره بسته بودن دست خداوند اشاره شده است. مقاله پیش رو با رویکردی انتقادی، ضمن واکاوی مسئله آخرالزمان در دین یهود و نقش انساندر آن، به مسئله مغلول بودن دست خداوندی در این دین خواهد پرداخت.

عرفان یهود, کابالا, آخرالزمان, ارض موعود, قوم برگزیده