مرتضی شیرودی - دانشجوی دکتری علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی

هرمنوتیک یا روش تفسیری، با عمری همپای انسان، همواره در عصر باستان و قرون وسطی، به مدد تفسیر انسان در تحلیل طبیعت و متن آمده است، اما، هرمنوتیک به عنوان روشی علمی برای درک نیت مولف یا گوینده، به قرون جدید و به ویژه به عصر روشنگری قرن هجدهم در غرب برمی گردد و پس از آن، به شیوه ای مطرح و قابل توجه در تحلیل حوادث در عرصه علوم انسانی تبدیل شد، ولی با وجود ادعای هرمنوتیک مبنی بر تلاش در رفع خلاء حوزه های تحقیق ناپذیر علوم انسانی، چندان نتوانسته است عطش علوم انسانی برای راه یافتن به بطن وقایع و تحلیل آن را تامین نماید، لذا این سوال مطرح می شود: چرا هرمنوتیک با وجود برخورداری از قدمت تاریخی و بهره مندی از داده های علمی طی قرون جدید، نتوانسته ناتوانی روش های تجربی در تحلیل پدیده های سیاسی را برطرف نماید؟ این سوالی است که مقاله حاضر در پی پاسخ به آن است.

دین, روش شناسی, هرمنوتیک, علم سیاست و علوم انسانی