نرگس کمالی دلجو - دانشجو کارشناسی آموزش ابتدایی دانشگاه پردیس رسالت زاهدان
ریحانه عبداللهی کیا - دانشجو کارشناسی آموزش ابتدایی دانشگاه پردیس رسالت زاهدان
فاطمه محمدی - دانشجو کارشناسی آموزش ابتدایی دانشگاه پردیس رسالت زاهدان
مهدیه میری - دانشجو کارشناسی آموزش ابتدایی دانشگاه پردیس رسالت زاهدان

تشویق و تنبیه از روزگاران پیشین،به عنوان روشهایی در تربیت،همواره مورد بحث و گفتگو و تبادل نظر علمای تعلیم و تربیتبوده اند.معلمان نیز به شیوه های گوناگون در پیشبرد امر آموزش از آن بهره گرفته اند. وجود آدمی دارای دو جنبهء خیر و شر و بعدربانی و شیطانی است،از یک طرف گرایشش به فرشته خویی است و از جانب دیگر،هواهای نفسانی او را به سوی پستی ها و دنائت هاسوق میدهند.از یک سوء چنان استعدادی دارد که میتواند از ثری به ثریا صعود کند و از ملائک نیز برتر شود و «به جایی رسد کهبه جز خدا نبیند» و از سوی دیگر،در اثر تربیت غلط و پیروی از خطوات شیاطین آنچنان به ورطهء هولناک هوی و هوس میافتد که از عرش به فرش نزول میکند و گاهی از بهایم نیز پستتر میشود به همین سبب،خالق مهربان برای این موجود استثنایی همثواب قرار داده و هم عقاب،و پیامبری که مامور هدایت و ارشاد اوست نیز هم بشیر است و هم نذیر.لذا در تربیت فرزندآدمی،تشویق و تنبیه دو داروی مفید و موثر تربیتی میباشند که لازم است از آنها در مواقع ضروری و به اندازهء متناسب استفادهشود. پژوهش حاضر به روش مروری کتابخانه ای انجام شده است که هدف از آن بررسی نقش دو شیوه تربیتی تشویق و تنبیه بررفتار و عملکرد دانش آموزان دوره ابتدایی بود.

تشویق، تنبیه، رفتار