سیده مطهره صالحی امیری - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی، گروه روانشناسی و علوم تربیتی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه خاتم
آناهیتا خدابخشی کولایی - دانشیار گروه روانشناسی وعلوم تربیتی،دانشکده علوم انسانی، دانشگاه خاتم

حق تحصیل برای کودکان با نیازهای ویژه در دهه های اخیر در چهارچوب مطالبات بین المللی اکثر کشورهاگنجانده شده و نظام های تعلیم و تربیت جهانی به فراگیرسازی به عنوان رویکردی اساسی توجه کرده اند. امروزهآموزش فراگیر، به عنوان یک جنبش جهانی به بخشی از سیاست های برنامه ای بسیاری از کشورها تبدیل شدهاست . ایران نیز طی سالیان اخیر سرمایه گذاری حداقلی برای دسترسی عادلانه این قشر به امکانات آموزشیفراهم نموده است؛ اما با وجود تصویب قانون اجرای قطعی آئیننامه آموزش و پرورش تلفیقی فراگیر - کودکان ودانش آموزان با نیازهای ویژه، شکاف بزرگی بین نتایج تحقیقی و کاربرد عملی آنها در زندگی این افراد قرارداشته و تا رسیدن به نقطه مطلوب فاصله ی زیادی وجود دارد. شرایطی از جمله فقدان مناسب سازی فیزیکی وتجهیزات، محدودیت منابع انسانی، عدم تناسب محتوای آموزشی، موانع درون سازمانی، فقدان برنامه ریزی هایلازم، عدم آگاهی و شکاف فرهنگی، نگرش های منفی، عدم مشارکت والدین و ... همه و همه از عوامل ایجاداین شکاف بزرگ میباشند. پژوهش حاضر با کاربست رویکردی توصیفی- تحلیلی، درصدد ارائه ی مفهومی روشن از آموزش فراگیر، اهمیت آن، شناسایی موانع و چالش های پیش روی آموزش فراگیر کودکان با نیازهایویژه، راهکارهای احتمالی رفع این موانع و چالش ها و به دنبال آن بهبود شرایط آموزش کودکان با نیازهای ویژهو به خصوص آموزش فراگیر در کشور می باشد.

آموزش فراگیر، کودکان با نیازهای ویژه، موانع، چالش ها