محمود عزیززاده - کارشناس ارشد معماری- گرایش معماری، ساری، ایران

طراحی، برنامه ریزی و تامین حداقل استانداردها برای سکونتگاه های موقت، از حقوق و احتیاجات اولیه و اساسی انسان هایی است که در معرض سوانح طبیعی (زلزله) قرار می گیرند. سرپناه، همچون آب، بهداشت، تغذیه و مراقبت های روانی نقش تعیین کننده ای در حفظ و نجات زندگی انسان ها در مراحل اولیه وقوع سانحه ایفاء می کنند و وجود سرپناه امن و نسبتا راحت برای زندگی و در امان ماندن از آسیب های محیطی، امری ضروری می باشد. هدف تحقیق، بررسی فضاهای باز شهری، به عنوان محیط های شهری انعطاف پذیر با قابلیت زندگی کوتاه مدت برای آسیب دیدگان در زمان بحران ها (زلزله) است و برای رسیدن به این هدف، از روش تحقیق ترکیبی در حوزه ای میان رشته ای استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد، کشور ایران با قرار گیری بر روی کمربند لرزه خیز آلپ - هیمالیا، یکی از زلزله خیزترین کشورهای دنیا است و پس از وقوع زلزله های شدید، نیاز به تامین سرپناه اضطراری و موقت برای آسیب دیدگان ضرورت دارد. می توان با حداکثر استفاده انطباقی از کاربری ها و تاسیسات موجود در فضاهای باز شهری، مجموعه ای احداث کرد که در شرایط عادی دارای کاربری های شرطی، چند عملکردی، موقتی، سبز و تفریحی باشد و در شرایط بحرانی نیز با انعطاف پذیری بالا به سرعت برای عملکردهای امدادی و اسکان اضطراری و موقت آسیب دیدگان آمادهگردند.

فضای باز شهری، محیط شهری انعطاف پذیر، زندگی کوتاه مدت، آسیب دیدگان بحران، زلزله.