رضا حبیبی - کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری،دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران شمال

مفهوم هوشمندسازی در دهه های اخیر رویکردهای مختلفی رادرارتباط با توسعه وارتقاء کیفیت زندگی شهری به همراه داشته است. کیفیت زندگی مفهومی محتوایی، فراگیر، پیچیده و متاثر از عوامل گوناگون از جمله عوامل اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، کالبدی و فضایی است. کیفیت زندگی از دو مفهوم جهانی با قلمروهای اساسی مشخصی تشکیل شده است : مفهوم اول ، درک کیفیت زندگی که نتیجه ی آن رضایتمندی از زندگی است و مفهوم دوم کیفیت زندگی در محیط اجتماعی، اقتصادی کیفیت محیطی می باشد وهوشمندسازی شهر متاثر از دو بعدعینی و ذهنی کیفیت زندگی شهری است. از مولفه های مهم کیفیت زندگی شهری شاخص مشارکت مردمی در زمره این رویکردها برای هوشمندسازی شهر است.رابطه بین اجرای شهر هوشمند و کیفیت زندگی و سلامت شهری به ندرت مورد مطالعه قرار گرفته است. لذا پژوهش حاضر با عنوان نقش شهر هوشمند در سلامت عمومی شهروندان منطقه 8 تهران انجام شد.از این رو در ابتدا با استفاده از مبانی نظری و پیشینه تحقیق سه پرسش نامه با موضوعات کیفیت زندگی، هوشمندسازی و سلامت عمومی طراحی گردید. پرسشنامه سلامت عمومی نمره ای است که آزمودنی ها در پاسخ به پرسشنامه 28 سوالی سلامت عمومی گلدبرگ (1979) به دست می آورند. پرسشنامه سنجش کیفیت زندگی در محلات شهری در راستای ارتقاء کیفیت زندگی با35سوال در پنج شاخص کالبدی، اقتصادی، اجتماعی، دسترسی و اعتقادی با 5 گزینه ای لیکرت بر اساس شاخص آلفای کرونباخ می باشد. سپس دو پرسشنامه کیفیت زندگی و سلامت به تعداد 284 عدد میان ساکنین منطقه 8 تهران توزیع گردید. جامعه هدف پرسش نامه هوشمندسازی نیز کارشناسان و خبرگان در این زمینه می باشند که 60 پرسش نامه میان این جامعه توزیع گردید. سپس نتایج پرسش نامه ها با استفاده از روش های اماری در نرم افزار SPSS26 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که فناوری اطلاعات و ارتباطات با رضایت از زندگی و فراوانی هیجانات شاد ارتباط منفی دارد. این ممکن است به دلیل اجتماعی باشد. همچنین نتایج نشان می دهد بین هوشمندسازی و عوامل اقتصادی، کالبدی، اجتماعی و دسترسی ارتباط مثبت و معنادار وجود دارد.

شهر هوشمند ،سلامت عمومی، کیفیت زندگی ،منطقه 8تهران