لزوم توسعه بیوتکنولوژی در راستای تحقق امنیت پایدار غذایی کشور

امروزه جهان با مشکل بزرگی به نام رشد جمعیت روبروست که یکی از پیامدهای آن کمبود غذا می باشد. بار اصلی تامین غذای این جمعیت روبه رشد بر دوش بخش کشاورزی است. این مساله به این دلیل مهم است که زمین قابل کشت محدود است و هنوز تقاضا برای محصولات کشاورزی جهت غذا و سوخت به طور چشمگیری در حال رشد است. از سوی دیگر فناوریهای سنتی کشاورزی به مرز محدودیت های خود نزدیک شده اند و انسان نیازمند بکارگیری فناوریهایی است که از پتانسیل بیشتری برخوردار باشند. در این بین علم بیوتکنولوژی باعث شده تا عملکرد در واحد هکتار (بهره وری) افزایش یابد. به عبارت دیگر امروزه فناوری هایی مورد نیاز هستند که قابلیت تولید گیاهان، دامها و به طور کلی موجوداتی باویژگیهای برتر را داشته باشند به نحوی که گیاهانی باقابلیت تحمل به تنشهای زیستی (تنش های شوری و خشکی) و دامهایی مقاوم و ایمن در مقابل بیماریهای مهلک را به ارمغان آورند و در نهایت شرایط نیل به امنیت غذایی پایدار را تسهیل کنند. در این مطالعه که به طریق مطالعات اسنادی و کتابخانه ای و همچنین با استفاده از آمار تراز نامه غذایی جمهوری اسلامی ایران در حد فاصل سالهای 1375 - 1385 انجام شده، سعی گردیده تا تاثیر علم بیوتکنولوژی بر ابعاد مختلف امنیت غذایی همچون موجودی غذا Food Availability دسترسی به مواد غذایی Food Accesee و استفاده از مواد غذایی Food Utilization بررسی گردد. در نهایت نیز پیشنهاداتی جهت پایداری امنیت غذایی از نظر کاربرد بیوتکنولوژی ارائه گردید.

Keywords:

بیوتکنولوژی , امنیت غذایی , پایداری , تراز نامه غذایی