سمیه طغیانی ریزی - کارشناس ارشد معماری، دانشگاه هنر اصفهان
میلاد انگورج - کارشناس معماری، دانشگاه پیام نور واحد نوشهر

خانه به عنوان خودی ترین مکانی که انسان در طول زندگی خود میشناسد تاثیرات بسیاری بر رفتار، روابط و احساسات ساکنین آن دارد، و این احساسات تاثیر مستقیمی بر تصمیم گیری ها و روند زندگی انسان میگذارد. این پژوهش سعی بر آن دارد تا تاثیر کوچکی ناکارآمد خانه ها را بر روان و احساسات شخص، با روش پدیدارشناسی و تجربه زیسته انسانهایی که بخشی از عمر خود را در آپارتمانهای کوچکتر از ۷۵ متر زندگی کردهاند، بررسی کند. جامعه ی آماری متشکل از ۱۵ خانواده و در مجموع ۴۶ نفر میباشد. جهت گردآوری دادهها از مصاحبهی نیمه ساختار یافته و برای تحلیل دادهها از روش تحلیل تماتیک استفاده شده است. یافته ها در ۵ تم اصلی طبقه بندی شده اند که عبارتند از: عوامل محیطی و معماری محیط، تجربهی احساسات درونفردی،آسیبهای اقتصادی و سیاسی،کیفیت روابط اجتماعی و کیفیت روابط بینفردی در خانواده. واکاوی تجارب زیسته ی این خانوادهها نشان داد که ابعاد کوچک فضای زندگی میتواند بر روان،احساسات، تعاملات و به صورت کلی بر رضایت از زندگی تاثیر منفی بگذارد، برای ایجاد کیفیت و رضایت از زندگی در این واحدهای آپارتمانی ابتدا نیازمند شناخت و سپس درمان مشکلات ناشی از این نارضایتیها به واسطه ی بازنگری در زمینه ی معماری، رویکرد روانشناسانه جامع، مداخلات کاربردی و پژوهشهای نظری است.

آپارتمانهای کوچک، عوامل محیطی، معماری محیط،احساسات درونفردی،روابط اجتماعی، روابط بین فردی