بیوتکنولوژی شکمبه راهی برای بهبود ارزش منابع خوراکی و تولید دام های نشخوارکننده

حیوانات نشخوارکننده دارای ویژگی بی نظیر تخمیر آهسته مواد در پیش معده ها توسط باکتریها، پروتوزوا و قارچ ها می باشند که منجر به تولید اسیدهای چرب فرار، پروتئین میکروبی و ویتامین های خانواده B می شود. با اصلاح و مدیریت اکوسیستم شکمبه با استفاده از تکنیک های مهندسی ژنتیک می توان هم ارزش منابع خوراک و هم تولید دام را افزایش دا. ددو دسته از باکتریها شامل Ruminococcus و Fibrobacter اولین باکتریهای هضم کننده فیبر می Fibrobacter باشند. با مطالعه باکتریهای نوترکیب می توان ساختار مناسبی را برای طراحی ارگانیسم های نوترکیب در شکمبه فرآهم آ.و برردای مثال آنزیم زایلاناز ابتدا از قارچ های غیرهوازی شکمبه جداسازی و به باکتری B. fibrisolven s منتقل شد، میزان ترشح آن 60 % و میزان فعالیت آن در باکتری جدید 3 - 0/2 واحد بیشتر بود. بیوتکنولوژی شکمبه ای پتانسیلی برای بهبود ارزش غذایی خوراک های فیبری نشخوارکنندگان است. کاربرد دانش تخمیر پیش معده ها و مدیریت هر دوی میکروارگانیسم های نوترکیب و طبیعی شکمبه اساس بیوتکنولوژی شکمبه می باشد. این پتانسیل شامل تغییر در میزان و دسترسی به کربوهیدرات ها و پروتئین های گیاه و نرخ هضم و تخمیر آنها می باشد. مشکلات تکنیکی این علم شامل جداسازی و شناسایی تاکسونومیک سویه های میکروارگانیسم جهت تولید DNA نوترکیب، جداسازی و خالص سازی آنزیم ها، زنده مانی و عملکرد سویه های جدید، تثبیت و سازگارساختن ژن ها، راندمان و محل ترشح آنزیم ها جدید می باشد. نهایتاً باید گفت موفقیت بیوتکنولوژی شکمبه منوط به تنظیم و سازگاری شرایط فوق خواهد بود.

Keywords:

مهندسی ژنتیک , میکروارگانیسم های شکمبه , بهبود تخمیر , افزایش تولید