مرضیه فکری اقدم - دانشجوی کارشناسی ارشد،دانشکده معماری،شهرسازی و هنر دانشگاه ارومیه
سجاد اکبری بالدرلو - استادیار گروه معماری دانشکده معماری،شهرسازی و هنر، دانشگاه ارومیه

جداره های شهری، یکی از عرصه های عمل طراحی شهری هستند که در ارتباط زیادی با ناظرین قرارمی گیرند، به عبارتی این سطوح ویترینی هستند که به دیده ناظر می آیند و از این رهگذر ارتباط بصریزیادی با ناظرین برقرار می کنند. بنابراین درصورتی که این سطح ها، واجد ارزش های بصری هماهنگ بافرهنگ و هویت باشد، ضمن آنکه توسط استفاده کننده فضا درک می شوند، واجد هویت متمایز بصری وارزش های زیبایی شناسانه خواهند بود و به این ترتیب نوعی آرامش بصری را برای ناظرین فراهم میآورند. درست در نقطه مقابل، اگر نماها فارغ ارزش های بصری و درعین حال هویتی، طراحی شوند و یادر فرایند طراحی معماری به عنوان آثاری مستقل از زمینه در نظر گرفته شوند، درنتیجه به بستریناهماهنگ، واجد اغتشاش بصری تبدیل میشوند که به دلیل عدم هماهنگی نظم های موجود در هر اثر،زشتی وحشتناکی را خلق می کنند. حس تعلق به مکان را می توان رابطه ای عاطفی بین شخص و مکانتوصیف کرد، پیوندی احساسی که مردم آن مکان را به عنوان قرارگاهی برای بازگشت بدان ارزشمندبدانند . در حقیقت احساس تعلق به مکان شاخصی است که از طریق آن می توان میزان متمایز بودن آنمکان را برای مردم، نسبت به دیگر مکان ها سنجید . مسلم است که این تمایزات حاصل جمیعی ازعوامل مادی و معنوی شامل محیط، محیط کالبدی و معماری، محیط اجتماعی و نوع فعالیت ها، سطحفرهنگ و تاریخ، ابعاد شخصی و روانشناسانه، می باشد . در واقع حس تعلق نیازی در سطح بالاست، کهبیشتر مکان ها با رویکردی طراحی شده اند که فقط، نیازهای این سطوح را برآورده می کنند و نمیتوانند ضروریت را تامین کنند.

جداره های شهری،حس شهروندی، حس تعلق، حس مکان