بررسی بیان ژن کاتالاز در شرایط تنش خشکیده مرحله گل‌دهی در ارقام سویا

سویا به عنوان مهم‌ترین گیاه روغنی دنیا رتبه دوم را از نظر تولید و سطح زیر کشت کشور به خود اختصاص داده است. تنش‌های محیطی مهم‌ترین عامل محدود کننده تولید محصولات زراعی می‌پاشند. این تنش خشکی با توجه به شرایط اقلیمی و منطقه‌ای حائز اهمیت بیشتری می‌باشد. ارزیابی مقاومت ژنتیکی گیاهان در واکنش به تنش که خشکی از طریق مطالعه بیان و رفتار ژن‌ها امکان‌پذیر است. ویژگی کاتالاز از گروه ژن‌های واجد نقش تنظیمی در میزان رادیکال‌های فعال اکسیژن می‌باشد . با توجه به اهمیت تعادل رادیکال‌های مزبور به ویژه در شرایط تنش خشکی، این مطالعه به منظور بررسی روند تغییرات ژن کاتالاز I و میزان کلروفیل در ارقام سویا صورت پذیرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با چهار تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل ارقام کتول DPX مسائلی بحث دور آبیاری شامل : آبیاری بعد از mm 50 تبخیر که به عنوان تیمار کنترل و عدم تنش، آبیاری بعد از mm 100 تبخیر و آبیاری بعد از mm 150 تبخیر از تشتک تبخیر کلاس A صورت گرفت. نمونه‌برداری جهت اندازه‌گیری میزان کلروفیل و بیان ژن در مرحله گل‌دهی به صورت تکرار دار انجام شد. نتایج مبین وجود هم‌بستگی معنی داری بین میزان کلروفیل و بیان ژن کاتالاز در ارقام مورد مطالعه بود. بر این اساس میزان ثبات کلروفیل به عنوان شاخصی در جهت مقاومت به خشکی مطرح گردید. در بین اقوام مورد مطالعه دوم DPX برتری قابل توجهی در بیان ژن کاتالاز به ویژه در سطح اول تیمار خشکی را نشان داد.

Keywords:

بیان ژن , تنش خشکی , سویا , کلروفیل