بررسی اثربخشی مشاوره راه حل محور بر رابطه مادران و کودکان پسر کم توان ذهنی آموزش پذیر

موضوع تعامل مادر- فرزند از عمد هترین زمینه های مورد مطالعه پژوهشگران حوزه بهداشت روانی است. در این میان از آنجا که مادر، نخستین مراقب کودک است توجه به کیفیت این تعامل میتواند نقش موثری در ارتقاء بهداشت روانی مادرو فرزند و بویژه مادران دارای فرزند کم توان ذهنی داشته باشد. هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی مشاوره راه حل محور بر بهبود ارتباط مادران با فرزندان پسر کم توان ذهنی آموزش پذیر مقطع راهنمایی و متوسطه شهر بجنورد بود. مواد و روش کار: پرسشنامه مورد استفاده در این پژوهش مقیاس ارزیابی رابطه مادر –کودک (MCRE) بودکه بر روی نمونه تحقیق متشکل از 32 نفر از مادران دانش آموزان پسرکم توان ذهنی شاغل به تحصیل مقطع راهنمایی و متوسطه شهر بجنورد اجرا گردید. روش این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس- آزمون با گروه کنترل بود و تجزیه و تحلیل داده ها متناسب با فرضیه های تحقیق در دو سطح توصیفی شامل (میانگین، نمودار و ...) و استنباطی شامل (تحلیل کواریانس) انجام شد. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل کواریانس نشان داد مشاوره راه حل محور اثر معنی داری بر بهبود رابطه مادر و فرزند در تمامی سطوح مربوط به متغیر اصلی تحقیق شامل پذیرش فرزند، طرد فرزند ، بیش حمایت گری و سهل گیری دارد . بحث و نتیجه گیری : با توجه به نتایج بدست آمده میتوان گفت تغییر در رابطه مادر و فرزند نشانه توانایی بالای مشاوره راه حل محور در ایجاد تغییر در جهت بهبود رابطه مادر با فرزند کم توان ذهنی است. که این امر میتواند مربوط به ماهیت مشاوره راه حل محور باشدکه به اعضاء خانواده کمک میکند تا از طریق بحث و تبادل نظر راه حلهای مفید و کاربردی را با همکاری اعضا بدست آورند.

Keywords:

مشاوره راه حل محور , کم توان ذهنی , آموزش پذیر