بررسی اثر بخشی مددکاری گروهی به شیوها شناختی - رفتاری در توسعه مهارت های مقابله ای و پیش گیری از عود در افراد معتاد

مقدمه: مددکاری گروهی از جمله روشهای موثر و کارامد برای درمان اختلالات و بیماری هایی نظیر اعتیاد به شمار می رود. هدف: پژوهش حاضر تعیین اثر بخشی مددکاری گروهی به شیوه شناختی- رفتاری بر توسعه مهارت های پیش گیری از عود در افراد معتاد می باشد. روش: تحقیق حاضر از نوع تحقیقات نیمه آزمایشی است و در جمله تحقیقات تجربی قرار می گیرد. تعداد 30 نفر از معتادانی که در مرکز خود معرف بهزیستی شهر تهران دوره سم زدایی را با موفقیت به پایان رسانده بودند، در دو گروه آزمایشی (15 نفر) و گواه (15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان مددکاری گروهی به شیوه شناختی-رفتاری قرار گرفتند و گروه گواه درمان خاصی دریافت نکردند. همه شرکت کنندگان در پژوهش، در آغاز پژوهش و دو ماه پس از پایان درمان، پرسش نامه راهبردهای مقابله ای کارور را تکمیل کردند. برای تحلیل داده ها روش های آمار توصیفی، آزمون خی دو و آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر به کار برده شد. یافته ها: نتایج آزمون خی دو گویای معنی دار بودن تفاوت دو گروه از لحاظ میزان عود بود (0/01 >P) آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر بین دو گروه از نظر میزان بهره گیری از راهبردهای مقابله ای مساله مدار و اثر تعاملی سبک مقابله ای مساله مدار در مرحله پس از آزمون تفاوت معنی دار نشان داد (0/001>P). بحث: درمان مددکاری گروهی به شیوه شناختی-رفتاری در توسعه سبک های مقابله ای و پیش گیری از عود افراد معتاد موثر است.

Keywords:

درمان شناختی , رفتاری , مهارت های مقابله ای , پیش گیری از عود , اعتیاد , مددکاری گروهی