مجتبی انصاری - دکتری معماری، دانشیار گروه معماری، دانشکده هنر، دانشگاه تربیت مدرس،
معصومه حیدری مقدم - کارشناس ارشد مهندسی معماری، دانشکده هنر، دانشگاه تربیت مدرس، تهران

اهمیت بناهای تاریخی شهر به عنوان نماد هویت و اصالت شهر و نیز به عنوان میراث با ارزش فرهنگی، که ردپای فرهنگ و اندیشه معماران و مردمان در طول زمان است بر کسی پوشیده نیست. بناهای تاریخی شهرهاعلیرغم ارزش و اهمیت فراوان آنها و اعتبار و منزلتی که به شهرها میبخشند، متأسفانه موجودیت آنها توسط عوامل گوناگون تهدید می شود در معرض انواع اجتماعی ، اقتصادی ، کالبدی و محیطی می باشند و لذا در بسیاری موارد روند استهلاک و تخریب را طی می کنند. این بناها در بر گیرنده ارزشهای معماری و شهرسازی و هویت ملی، نمایانگر خاطرات قومی و آثاری متعلق به تمامی نسلهای حاضر و آینده کشور است که در عین حال جایگزین ناپذیر نیز می باشند. در اقدام حفاظت و نگهداری از این ارزشها، گام نخستتشخیص یک بنای تاریخی از بنای غیرتاریخی است. توجه به اصالت و شناخت عوامل ارزشمندی بنا، حفاظت و توسعه هماهنگ را به دنبال دارد..برایاحترام و ارزش گذاری و حفظ هویت آن بناهای کهن می بایست ساختمان جدید مطابق معیارهایی که به مفاهیم و کیفیت معماری بنای قدیمی توجه دارد، ساخته شود. ضرورت ارائه خط مشی هایی پیرامون حفظ ساختار و شخصیت تاریخی بنا و توجه به الگوهای فرمی و کالبدی بنا در جهت محافظت و نوسازی آن بیشاز پیشدیده میشود. در این بررسی فرهنگسرای ملل به عنوان نمونه مورد تحقیق در نظر گرفته شده است. بنایی با قدمتی حدود یک قرن که در حال حاضر به فرهنگسرا تغییر کاربری داده است. در این مقاله از روش تحقیق توصیفی و تحلیلی برای یافتن اصول و خط مشی های حفاظت و توسعه بناهای تاریخی بهره گیری شده است.

ارزش،اصالت، بناهای تاریخی، حفاظت، توسعه، فرهنگسرای ملل