عبدالله وثوقی نیری - دانشگاه هوایی شهید ستاری، دانشکده مدیریت
محمدرضا خسروی - دانشگاه هوایی شهید ستاری، دانشکده مدیریت
علی جوکار - دانشگاه هوایی شهید ستاری، دانشکده مدیریت
اعظم اسماعیل زاده ثمرین - دبیر آموزش پرورش منطقه ۱۵

با توجه به تغییرات چشمگیر در محیط های سازمانی اجتماعی و تشدید عرصه رقابت در جهان امروزی سازمانها بیش از گذشته به دنبال جذب و از آن مهمتر حفظ و توسعه افراد برای ا نجام فرآیندهای جاری و آتی خ ویش ه ستند. سازمانها به دنبال سرمایه جدیدی تحت عنوان سرمایه انسانی هستند، به جرأت می توان گفت که سرمایه انسانی عاملی است که بیش از هر عامل دیگری بر روی رشد و بقای سازمانی تأثیر گذار است. رسیدن به اهداف سازمان بستگی به توانایی کارکنان در انجام وظایف محوله و انطباق با محیط متغیر دارد. اجرای آموزش و بهسازی نیروی انسانی سبب می شود تا افراد بتوانند متناسب با تغییرات سازمانی و محیط، بطور مؤثر فعالیتهایشان را ادامه داده و بر کارایی خود بیفزایند. سیستم آموزشی هر سازمان، به ع نوان یکی از سیستم های اصلی ارتقا دهنده و بهبود دهنده وضعیت سازمان (از طریق کارکنان)، نقش ویژه ای در توسعه و بهبود م نابع انسانی ایفا می نماید. هر چند همه مراحل فرآیند آموزشی سازمان (از قبیل نیاز سنجی برنامه ریزی، طرح ریزی و اجرا) حائز اهمیت است و در ایجاد سیستم آموزشی باید به آنها توجه زیادی نمود، اما اطمینان از دستیابی به اهداف آموزشی و میزان تحقق آنها فقط از طریق ارزشیابی امکان پذیر است. در واقع در فرآیند آموزش نمی توان فعالیتی را یافت که به اندازه ارزشیابی بر عملکرد سیستم آموزشی مؤثر باشد. ارائه بازخورد مناسب به ورودی های فرآیند آموزش و اجرای برنامه بهبود و ارتقاء تنها با توجه به آن امکان پذیر است. بر این اساس در این مقاله پس از بررسی و مطالعه اولیه در خصوص زمینه های اثر بخشی و ارزشیابی سیستم های آموزشی، تلاش شده است تا به شیوه مطالعه تطبیقی راهکارهایی در جهت بهبود فرآیند ارزشیابی آموزش سازمانی ارائه گردد.

ارزشیابی، آموزش، اثر بخشی، توسعه منابع انسانی