خدابخش اسداللهی - استاد گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران.
عباس سالاری - دانشجوی دکتری گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران.

بشاکردی(بشکردی)نام گویش رایج در منطقه جنوب استان کرمان و شرق هرمزگان است که شهرستان های رودبار جنوب، عنبرآباد، کهنوج، منوجان، قلعه گنج، فاریاب، میناب، سندرک، هشت بندی، بشاکرد و مارز را در بر می گیرد. گویش بشاکردی، یکی از گویش های گروه زبان ها و گویش های ایرانی جنوب غربی است. اگرچه از نظر رده شناسی، گویش بشاکردی و زبان فارسی هم گروه هستند، درک متقابل بین گویشوران آن ها امکان پذیر نیست. موضوع این مقاله، بررسی دستگاه آوایی و صرف فعل در گویش بشاکردی است و هدف از آن، شناخت ویژگی های آوایی و صرفی آن است. ویژگی این گویش از نظر نظام آوایی، کاربرد مصوت های مرکب ie وue و صامت های لبی شده xw وgw است. نگارندگان کوشیده اند با بیان ویژگی های مهم این گویش، به ویژه در مقایسه با فارسی معیار، توصیف کوتاه و دقیقی از آن ارایه دهند و وجوه اشتراک و افتراق دستگاه فعل در این گویش را با فارسی معیار بررسی نمایند. براساس یافته های این تحقیق، بارزترین ویژگی این گویش، از نظر دستوری، کاربرد ساخت ارگاتیو در صرف ماضی افعال متعدی است.

فعل