راضیه آقازاده - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد خوی، دانشگاه آزاد اسلامی، خوی، ایران
لیلا عدل پرور - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد خوی، دانشگاه آزاد اسلامی، خوی، ایران.

یکی از رویکردهای تحلیل متون ادبی، نشانه شناسی است. متون ادب فارسی از جنبه های مختلف نشانه شناسی مثل زیبایی شناسی، روابط بینامتنی، فرم و نشانه های بومی _ محلی، قابلیت بررسی دارند. شعرا و نویسندگان از محیط پیرامون خود تاثیر می پذیرند و نشانه های این اثرپذیری در آثار ایشان انعکاس می یابد. هوشنگ جعفری از شعرای آذری زبان زنجان است که با توصیف عناصر اقلیمی، تاثیر این عناصر را در ذهن و زبان خود با نشانه های بومی _ محلی بازتاب داده است. به خاطر گستردگی دامنه نشانه شناسی، هدف این تحقیق، تحلیل نشانه های خالق اثر، نشانه های طبیعت و محیط بومی و نشانه های اجتماعی و فرهنگی، در اشعار ترکی هوشنگ جعفری است. فرض بر این است که این شاعر، مایه های محتوایی اشعار خود را از صبغه بومی _ محلی کسب کرده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که اشعار هوشنگ جعفری ، گنجینه ای از عناصر اقلیمی در قالب طبیعت بومی، باورها، اعتقادات، آداب و سنن، ضرب المثل ها و کنایات است. در این مقاله به روش توصیفی _ تحلیلی، به واکاوی نشانه های بومی _ محلی در اشعار وی پرداخته شده است.

طبیعت