مجید مرادیان - دانشجوی دکتری، تاریخ و تمدن ملل اسلامی، دانشکده الهیات و معارف اسلامی تهران
محسن رفیعی - کارشناسی ارشد، آموزش زبان انگلیسی، دانشگاه پیام نور تهران جنوب
فاطمه اسدزاده سلامت - کارشناسی، بهداشت محیط، دانشگاه دولتی همدان
پروین دهقان پور - کارشناسی، آموزش ابتدایی، دانشگاه آزاد اسلامی خرم آباد

یکی از مباحث نوپا و میان رشته ای که امروزه ذهن برخی از محققان و سیاسیون را به خود مشغول داشته، مسئله تربیت سیاسی است. تربیت سیاسی، مهم ترین نوع تربیت است که در تحقق اهداف مادی و معنوی جامعه نقش اساسی دارد. یکی از مشکلات فرهنگی، سیاسی و اجتماعی جامعه ایران، غفلت از جامعه پذیری و گسست نسل های مختلف با آموزه ها و هنجارهای سیاسی و شکاف میان کارگزاران نظام با بخشی از جامعه (به خصوص نوجوانان و جوانان) است. عدم توجه به این امر باعث فزونی بی اعتنایی جوانان نسبت به سرنوشت کشور و آسیب پذیری آنان در برابر تبلیغات نادرست دشمنان می شود. تربیت سیاسی در آموزش و پرورش، به معنای ایجاد زمینه های رشد و آگاهی و دانایی و ارتقای قدرت تشخیص و تقویت اراده و اعتماد به نفس، رشد احساس مسوولیت، تقویت روحیه مشارکت جویی و مشارکت پذیری و ایجاد روحیه سوال و پرسشگری و پژوهش است؛ به گونه ای که دانش آموز بداند که چگونه با همنوعان خود تعامل و گفت وگو کند، مدارای انسانی و اخلاقی کند، تحمل و سعه صدر داشته باشد، آفت شناسی کند، چگونه اولویت و مصلحت را تشخیص دهد، چگونه برخورد خصمانه را به مشفقانه مبدل کند، چگونه با حقایق و واقعیات برخورد کند نه بزرگنمایی کند و نه کوچک نمایی، نه پرده دری کند و نه فحاشی. در پایان باید گفت که در این مقاله به نقش آموزش و پرورش در تربیت سیاسی و دیدگاه های مختلف در این زمینه پرداخته است.

تربیت سیاسی، آموزش و پرورش، تعلیم و تربیت