شهین نصیری فرد - کارشناسی علوم اجتماعی

این مقاله به بررسی تاثیر محیط آموزشی بر تقویت اعتماد به نفس دانش آموزان استثنایی می پردازد. این مطالعه از طریق مروری جامع بر ادبیات، نقش شیوه های آموزشی حمایتی و فراگیر، حمایت شخصی و تسهیلات، روابط مثبت معلم و دانش آموز، و شبکه های حمایتی همسالان را در تقویت اعتماد به نفس در میان یادگیرندگان استثنایی بررسی می کند. روش ها شامل مرور سیستماتیک مطالعات تجربی، فراتحلیل و چارچوب های نظری مرتبط با رشد اعتماد به نفس در دانش آموزان استثنایی بود. یافته ها نشان می دهد که یک محیط آموزشی حمایتی و فراگیر به طور قابل توجهی به تقویت اعتماد به نفس در دانش آموزان استثنایی کمک می کند. حمایت شخصی و تسهیلات متناسب با نیازهای فردی نقش مهمی در ارتقاء سطح عزت نفس و اعتماد به نفس دارد. روابط مثبت معلم و دانش آموز، که با مربیگری، مشاوره و حمایت همسالان مشخص می شود، عوامل اساسی در افزایش اعتماد به نفس و رفاه کلی در یادگیرندگان استثنایی است. علاوه بر این، این مطالعه اهمیت پرداختن به عوامل فرهنگی، اجتماعی-اقتصادی و محیطی را در رشد اعتماد به نفس در بین دانش آموزان استثنایی برجسته می کند. در پایان، این مطالعه بر نقش محوری محیط آموزشی در شکل گیری اعتماد به نفس دانش آموزان استثنایی تاکید می کند. با اجرای شیوه های حمایتی، ترویج روابط مثبت و رسیدگی به نیازهای فردی، مربیان می توانند محیط های یادگیری فراگیر را ایجاد کنند که در آن همه دانش آموزان احساس ارزشمندی، احترام و قدرت برای دستیابی به پتانسیل کامل خود کنند.

دانش آموزان استثنایی، اعتماد به نفس، محیط آموزشی، شیوه های فراگیر، روابط معلم و دانش آموز