اکرم قاسمی ویری - کارشناسی، روان شناسی بالینی، دانشگاه علامه طباطبایی تهران
شهربانو حامدنودهی - کارشناسی، مدیریت بازرگانی، دانشگاه آزاداسلامی واحد تنکابن
فریبا فرخی - کارشناسی، آموزش وپرورش ابتدایی، دانشگاه ازاد امیرالمومنین واحدکرج

این مقاله به بررسی تاثیر تعاملات اجتماعی بر خودکارآمدی دانش آموزان می پردازد، که یک عامل تعیین کننده حیاتی برای موفقیت و رفاه تحصیلی است. مقدمه مروری بر نظریه خودکارآمدی و اهمیت آن در زمینه های آموزشی ارائه می دهد. روش ها شامل بررسی جامع مطالعات تجربی است که رابطه بین تعاملات اجتماعی و خودکارآمدی دانش آموزان را در محیط های آموزشی و گروه های سنی مختلف بررسی می کند. یافته ها شواهد ثابتی از تاثیر مثبت تعاملات همسالان، روابط معلم و دانش آموز و محیط های یادگیری مشارکتی بر باورهای خودکارآمدی دانش آموزان را نشان می دهند. علاوه بر این، عواملی مانند حمایت اجتماعی، بازخورد، و الگوسازی به عنوان عوامل مهمی در اعتماد دانش آموزان به توانایی شان برای موفقیت تحصیلی ظاهر شدند. برعکس، تعاملات اجتماعی منفی، مانند طرد همسالان یا انتقاد معلم، باعث تضعیف خودکارآمدی و انگیزه دانش آموزان شد. شناخت نقش محوری تعاملات اجتماعی در شکل دهی به باورهای دانش آموزان درباره توانایی هایشان، نیاز به مداخلات هدفمند و شیوه های آموزشی حمایتی را برجسته می کند. با افزایش خودکارآمدی دانش آموزان، مربیان می توانند آنها را برای غلبه بر چالش ها، پافشاری در فعالیت های تحصیلی خود و دستیابی به پتانسیل کامل خود توانمند کنند.

خودکارآمدی، تعاملات اجتماعی، تعاملات همسالان، روابط معلم و دانش آموز، پیشرفت تحصیلی