مریم احمدی - کارشناسی، علوم تربیتی، دانشگاه پیام نور زنجان

این مقاله به بررسی تاثیر فناوری بر طراحی برنامه درسی و تجربیات یادگیری کودکان با نیازهای ویژه می پردازد. این مقاله مشکل برنامه های درسی سنتی را بررسی می کند که اغلب در برآوردن نیازها و سبک های یادگیری متنوع این جمعیت ناکام هستند. سپس به مزایای بالقوه ادغام فناوری در برنامه درسی می پردازد و توانایی آن در شخصی سازی یادگیری، افزایش دسترسی، ارتقای ارتباطات و تقویت توسعه اجتماعی-عاطفی را برجسته می کند. یافته های تحقیقاتی در مورد فناوری های مختلف کمکی، از جمله صفحه خوان ها، نرم افزارهای تبدیل متن به گفتار، و برنامه های آموزشی، همراه با استفاده از فناوری برای گیمیفیکیشن، واقعیت مجازی (VR) و واقعیت افزوده (AR) در تنظیمات آموزشی ویژه بررسی می شوند. . این بررسی بر اهمیت انتخاب فناوری های مناسب، ارائه آموزش کافی برای مربیان و تضمین دسترسی عادلانه برای همه دانش آموزان تاکید می کند. یافته ها حاکی از آن است که فناوری، زمانی که به طور متفکرانه و استراتژیک پیاده سازی شود، می تواند به طور قابل توجهی نتایج یادگیری را افزایش داده و تجارب آموزشی را برای کودکان با نیازهای ویژه بهبود بخشد. این مقاله با تاکید بر نیاز به تحقیق و توسعه مداوم برای اطمینان از اینکه فناوری همچنان به عنوان یک ابزار ارزشمند برای آموزش فراگیر تکامل می یابد، به پایان می رسد.

فناوری، نیازهای ویژه، فناوری کمکی، طراحی برنامه درسی، آموزش فراگیر