مریم مبارکی - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کاشمر

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر خویشتن پذیری و خودکارآمدی زنان مطلقه شهرستان کاشمر انجام شد. جامعه آماری شامل تمامی زنان مطلقه شهرستان کاشمر در زمستان ۱۳۹۶- بهار۱۳۹۷ که تعداد ۱۰۵ نفر از آن ها به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. در این پژوهش برای اندازه گیری متغیرها از پرسشنامه خودکارآمدی شرر و همکاران (۱۹۸۲) و پرسشنامه پذیرش بی قید و شرط خود چمبرلین و هاگا (۲۰۰۱) استفاده شد. از بین افرادی که نمره ی پایینی در دو پرسشنامه ی به دست آوردند، ۴۰ نفر به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه کنترل و آزمایش به طور تصادفی جایگزین شدند. گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت مداخله واقعیت درمانی گلاسر قرار گرفتند و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. در پایان هر دو گروه مجددا به پرسشنامه های تحقیق پاسخ دادند (پس آزمون). اطلاعات پس از جمع آوری با افزار SPSS-۲۲ روش آماری تحلیل کواریانس دو متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که آموزش مبتنی بر واقعیت درمانی گروهی بر خویشتن پذیری و خودکارآمدی زنان مطلقه اثربخش بوده است. در نتیجه آموزش مبتنی واقعیت درمانی گروهی می تواند به عنوان یک شیوه درمانی در مراکز درمانی مورد استفاده قرار گیرد.

واقعیت درمانی گروهی، خویشتن پذیری، خودکارآمدی، زنان مطلقه