فاطمه آقائی - کارشناسی ارشد برنامه ریزی درسی دانشگاه آزاد ، اداره آموزش و پرورش تهران، شهرستان تهران

واژه تربیت به معنای پروردن و آموختن است، به همین جهت مفهوم تربیت در مورد انسان، ناظر بر پروردن به معنای شکوفا کردن استعدادهای اوست. بر این اساس، تربیت دینی به معنای زمینه سازی برای شکوفایی استعدادهای انسان مبتنی بر آموزه های دین است. این مقاله با بررسی نقش مولفه های نظام آموزش و پرورش به تبیین جایگاه آموزش و پرورش در کارآمدی نظام تربیت دینی و اسلامی در مدرسه پرداخته است. این مطالعه به روش کتابخانه ای و با استفاده از مستندات موجود و مرتبط با موضوع تربیت دینی انجام گرفته و نتایج نشان می دهد که از میان عوامل متعدد مرتبط و موثر در تربیت دینی و با توجه به اصول حاکم بر سند برنامه درسی، رویکرد تعقل گرا در جهت توسعه فرهنگ دینی اهمیت خاصی دارد. در پایان، پیشنهادها و راهکارهایی در راستای بهبود وضعیت تربیت دینی ارائه گردیده است.

تربیت دینی، آموزش و پرورش، سند برنامه درسی، سند تحول بنیادین