حافظ رحمت پور - دانشجوی دکتری ادبیات فارسی دانشگاه شهید مدنی تبریز

از زمانهای قدیم، تلاش انسانها برای رسیدن به مدارج بالاتر دانش و کسب مهارت های زندگی در کنار هم بوده است؛ به این معنی که علم و دانش برای ایجاد تغییر در انسان و اطراف و محیط او بود. تسلط بیشتر انسان بر اطراف و محیط پیرامون با مقوله تخصص به دست می آمد که تخصص نیز در سایه کسب علم و دانش بود. هر اندازه که آموخته ها و یافته های انسان در زندگی او کاربرد داشته باشد، نوآموز به این یادگیری رغبت بیشتری خواهد داشت و در نتیجه منجر به کشف ناشناخته های دیگری از علم خواهد شد. از سوی دیگر نتیجه این علم باعث ایجاد جامعه متفکر و انسانی و رو به سمت فضایل انسانی و احساس رضایت از خویش و زندگی و در نتیجه خودباوری خواهد گردید. این مرحله از یادگیری کاربردی اگر از همان دوران اولیه زندگی دانش آموزان همراه گردد، بی شک نتیجه بهتری همراه خواهد داشت. مناسبترین زمان برای موارد ذکر شده می تواند سنین ۱۰ الی۱۵ سالگی انسان باشد که بیشترین خصوصیات شخصیتی انسان را می سازد که در مدارس، این سنین بیشتر در مقطع متوسطه اول محسوس است و دبیران این مقاطع که هدف تحقیق ماست می توانند این مهم را انجام دهند

دروس متوسطه اول، زندگی واقعی دانش آموزان، کتاب نگارش، کتاب فارسی