افشین فرح بخش - عضو هیئت علمی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قوچان، گروه مهندسی شیمی، قو
پژمان حاکمی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قوچان، گروه مهندسی
محمدرضا خوش چهره - عضو هیئت علمی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قوچان، گروه مهندسی شیمی، قو

انتقال انسولین به روش خوراکی به دلیل سهولت در مصرف، تاثیر طولانی و ماهیت غیر تهاجمی آن از ارجح ترین روش های انتقال به حساب می آید. در این مقاله روش های ساخت انسولین خوراکی بر اساس روش کپسوله کردن بااستفاده از پلیمرهای پلی کاپرولاکتون-یودراجیت، پلی لاکتیک کو گلایکولیک-یودراجیت و آلژینات به عنوان بستر و پلیمر پلی ونیل الکل، چیتوسان و چیتوسان-پلی اتیلن گلایکول به عنوان پایدار کننده کپسول، مورد بررسی قرار گرفته اند. پلیمر های به کار گرفته شده در دوز ثابتIU/Kg 50انسولین بر اساس میزان کاهش قند خون مقایسه شده اند.از میان نانو کپسول های مورد بررسی، نانو کپسول آلژینات- چیتوسان در زمان های ابتدایی تاثیر مطلوبی داشته و عملکرد سریعی از خود نشان می دهد. بیشترین تاثیر در کاهش قند خون مربوط به نانوکپسول آلژینات- چیتوسان-پلی اتیلن گلایکول و طولانی ترین اثر مربوط به نانو کپسول کاپرولاکتون-یودراجیت- پلی ونیل الکل می باشد