منا سعیدی
علیرضا جباری زاده گان

امروزه تلاش بر این است در طراحی فضاها علاوه بر اصول فنی و عملکردی به جنبه ی روانشناسی نیز توجه کرد تا افراد از بودن در فضا حس خوبی داشته باشند. این نوشتار سعی برآن دارد که با مطالعه و شناختویژگی های دوران رشد کودک و بررسی تاثیر عوامل محیطی در بهبودی کودکان راهکارهای مناسبی جهت طراحی روانشناسانه محیط درمانی ارائه دهد همانند توجه به رنگ و نور در طراحی و یا طراحی فضاهاییجهت تعامل کودکان با یکدیگر همچون اتاق بازی یا اتاق موسیقی تا در نهایت بتوانیم توجه کودک بیمار را از پروسه درمان منحرف بسازیم و سعی در کاهش دوره ی درمان و تداوم حس کودکی کودکان داشته باشیم.هدف از ساخت این مراکز، درمان و بهبود سلامتی افراد است لیکن شواهد نشان می دهند در اغلب موارد صرفا کیفیت درمان دارویی مورد اهمیت است و کالبد فیزیکی بنا از دید بهداشت و ارتباطات عملکردی ارزیابی می شوند. این تحقیق با هدف ارتقای کیفیت محیط ساخته شده با توجه به روحیات استفاده کنندگان انجام گرفته است و رویکرد نوین آن بالا بردن آگاهی طراحان نسبت به نگرش جدیدی در تحقیقات اخیر علوم رفتاری، ماهیت محیط ساخته شده و معماری درمانگر، کیفیات طراحی فضاها بخصوص برای قشر ویژه ای از انسان ها؛ کودکان، در محیط های درمانی است. چرا که نقش کودکان به عنوان حاصل یک نسل و آینده ساز نسل دیگر، نقشی کلیدی بوده و پرداختن به جنبه های مختلف رشد جسمی و روحی آنان، حائز اهمیت است. روش تحقیق تحلیلی و توصیفی و با بررسی موشکافانه تحقیقات و نمونه های موردی احداث شده موفق در این زمینه انجام شده است. نتایج نشان می دهند مولفه های موثر بر فضاهای درمانی از لحاظ رویکرد و موضوع قابل پیگیری اند و از لحاظ کیفیت ذهنی شامل طبیعت، نور، رنگ و صوت شده و از لحاظ عینی شامل طراحی فضاهای اجتماع پذیرو گریز، توجه به مهندسی عوامل انسانی و تعامل با محیط است.

مراکز درمانی، بیمارستان، کودک، محیط درمان