این مقاله به بررسی تطبیقی نظریات دو فقیه بزرگ شیعه، شیخ صدوق و شیخ انصاری، درباره قاعده «تدرء الحدود بالشبهات» و تاثیر آن بر حقوق کیفری ایران می پردازد. قاعده «تدرء الحدود بالشبهات» به عنوان یکی از اصول اساسی در فقه اسلامی، نقش مهمی در جلوگیری از اجرای مجازات های حدی ناعادلانه دارد. شیخ صدوق و شیخ انصاری هر دو بر ضرورت اعمال این قاعده در موارد شبهه تاکید دارند، اما رویکردهای آن ها در تفسیر و استدلال این قاعده متفاوت است. در حالی که شیخ صدوق بیشتر به نصوص شرعی و احادیث توجه دارد، شیخ انصاری علاوه بر نصوص، به دلایل عقلی نیز استناد می کند. این مقاله با تحلیل تطبیقی این نظریات و بررسی جایگاه قاعده «تدرء الحدود بالشبهات» در قوانین جزایی ایران، نشان می دهد که چگونه این قاعده در حقوق کیفری ایران اعمال شده و چه تاثیری بر پرونده های قضایی داشته است. همچنین، پیشنهاداتی برای اصلاح و تقویت قوانین جزایی بر اساس یافته های این تحقیق ارائه می شود. این مقاله به بررسی تطبیقی نظریات دو فقیه بزرگ شیعه، شیخ صدوق و شیخ انصاری، درباره قاعده «تدرء الحدود بالشبهات» و تاثیر آن بر حقوق کیفری ایران می پردازد. قاعده «تدرء الحدود بالشبهات» به عنوان یکی از اصول اساسی در فقه اسلامی، نقش مهمی در جلوگیری از اجرای مجازات های حدی ناعادلانه دارد. شیخ صدوق و شیخ انصاری هر دو بر ضرورت اعمال این قاعده در موارد شبهه تاکید دارند، اما رویکردهای آن ها در تفسیر و استدلال این قاعده متفاوت است. در حالی که شیخ صدوق بیشتر به نصوص شرعی و احادیث توجه دارد، شیخ انصاری علاوه بر نصوص، به دلایل عقلی نیز استناد می کند. این مقاله با تحلیل تطبیقی این نظریات و بررسی جایگاه قاعده «تدرء الحدود بالشبهات» در قوانین جزایی ایران، نشان می دهد که چگونه این قاعده در حقوق کیفری ایران اعمال شده و چه تاثیری بر پرونده های قضایی داشته است. همچنین، پیشنهاداتی برای اصلاح و تقویت قوانین جزایی بر اساس یافته های این تحقیق ارائه می شود.

قاعده تدرء الحدود بالشبهات, شیخ صدوق, شیخ انصاری, حقوق کیفری ایران, فقه اسلامی, اصول عقلی