نجمه سادات مصطفوی - دانشجوی دکتری شهرسازی، دانشگاه هنر تهران، ایران
پروین پرتوی - استاد گروه شهرسازی، دانشگاه هنر تهران، ایران
زهرا اسدالهی - استادیار، گروه شیلات و محیط زیست، دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، دانشگاه لرستان، خرم آباد، ایران

کیفیت منابع طبیعی به واسطه افزایش جمعیت شهری همراه با گسترش شهرها، توسعه شبکه های حمل و نقل و فعالیت های صنعتی در معرض میزان قابل توجهی از تخریب قرار گرفته است. در همین راستا توسعه پایدار شهری به عنوان الگویی برای رفع این چالش ها و فرصتی به منظور تشکیل سازوکار جدید برای ساختن آینده مطلوب شهری با پیش شرط هماهنگی با اکوسیستم های طبیعی مطرح شد. تغییرات کاربری زمین به واسطه شهرنشینی سریع، تغییرات محیط زیستی را با تاثیر بر خدمات اکوسیستم موجب گردیده است. تاثیر تحولات کاربری زمین بر محیط اکولوژیکی به یکی از حوزه های تحقیقاتی مهم تبدیل شده تا جایی که در حال حاضر گنجاندن موضوع خدمات اکوسیستم در برنامه ریزی شهری مورد استقبال قرار گرفته است. بررسی مطالعات نشان می دهد که یکپارچگی خدمات اکوسیستم در برنامه ریزی توسعه، هنوز در مراحل ابتدایی است. رویکردهای رایج بیشتر با تمرکز بر درک مفهوم خدمات اکوسیستم (درک مفهوم توسط متخصصان، سیاست گذاران و ذینفعان و بررسی محتوای اسناد) انجام گرفته اند و به طور قطعی به یکپارچه سازی خدمات اکوسیستم در برنامه های شهری نپرداخته اند. ادغام خدمات اکوسیستم در برنامه ریزی عمدتا در سطح نظری مورد بحث قرار گرفته و شواهد کمتری در مورد تلاش های عملی آن، وجود دارد. اگرچه در دهه گذشته مکانی سازی، کمی سازی و ارزیابی خدمات اکوسیستم توسعه چشمگیری یافته، هنوز مشکلاتی در تعریف و عملیاتی کردن خدمات اکوسیستم در برنامه ریزی به سبب چارچوب های نظارتی ایستا و ابزارهای ناکافی وجود دارد. علاوه بر این، موانع سازمانی، مانند فقدان استانداردها در پروتکل های ارزیابی و هدف گذاری، کمبود نیروی متخصص، کمبود داده از دیگر موانع عملیاتی سازی این فرایند می باشد.

توسعه پایدار شهری, برنامه ریزی شهری, اکولوژی شهری, خدمات اکوسیستم, ادغام