مونا امیری - Ph.D. Candidate in Development Economics, Faculty of Economics, Allameh Tabataba’i University, Tehran, Iran

یکی از ابزارهای اساسی در تحقق توسعه پایدار، وضع مالیات سبز بر فعالیت های آلاینده محیط زیست است. در همین راستا نهادهای بین المللی، اصلاح مالیات محیط زیستی را مطرح نمودند. بر این اساس، اگر کشورها مالیات های سبز را جایگزین مالیات های مخرب و زائد نمایند، علاوه بر تامین مالی، پایداری محیط زیست نیز تامین می گردد. از این رو، اصلاحات مذکور بر پایه فرضیه منفعت مضاعف پایه ریزی شده است. بر اساس این فرضیه، به کارگیری مالیات سبز دو نوع منفعت ایجاد می کند: بهبود کیفیت محیط زیست و بهبود کارایی اقتصادی. هدف پژوهش حاضر، آزمون صحت ایجاد منفعت مضاعف پس از انجام اصلاحات مالیاتی محیط زیستی در کشورها است. روش مورد استفاده در پژوهش، توصیفی- استنباطی است. جهت آزمون فرضیه منفعت مضاعف، از دو مدل رگرسیون خطی چندمتغیره استفاده شد. مدل اول، تاثیر وضع مالیات سبز و مالیات بر درآمد را بر مصرف نهایی انرژی مورد آزمون قرار می دهد. در مدل دوم، اثر بر هم کنش دو مالیات مزبور، لحاظ می گردد. برای برآورد هر دو مدل، از داده های پانل مربوط به کشورهای عضو اتحادیه اروپا در دوره ۲۰۱۸-۱۹۹۵، استفاده شد. یافته ی پژوهش حاضر آن است که با افزایش ۱% درآمد مالیات سبز، مصرف نهایی انرژی در کشورهای منتخب ۱۲/۰ % کاهش می یابد و منفعت اول تایید می گردد، اما برآورد مدل دوم، منفعت دوم (جایگزینی مالیات سبز با مالیات زائد) را تایید نمی کند.

Green Tax, Environmental tax reform, Double Dividend, Tax interaction effect, Final Energy Consumption