مهندسی حریق در تونل ها و فضاهای زیر سطحی

به دنبال افزایش جمعیت به ویژه در شهرهای بزرگ و تغییر و تحولات شهری در دوران اخیر موضوع استفاده از فضاهای زیر سطحی به عنوان راه حلی برای رفع مشکلات شهری مورد توجه بسیاری از کشورها قرار گرفته است. فضاهای زیر سطحی به عنوان سطوحی که در لایه های زیرین زمین قرار می گیرند جایز قابلیت ها و امکانات متعددی هستند اما تاکنون از میان قابلیت های مختلف فضاهای زیر سطحی در رفع مشکلات شهری تنها به جنبه های کالبدی آن در جهت حل معضلات ترافیکی پرداخته شده است در حالی که یکی از مهمترین معضلات شهری آسیب پذیری شهرها در برابر انواع بحرانها و مخاطرات است. لذا پرداختن به موضوع توسعه زیر سطحی و شناخت پتانسیل ها و قابلیت های آن از یک سو و بررسی ویژگیهای مدیریت بحران و اقدامات موثر در هر مرحله از سوی دیگر می تواند. در دستیابی به راه حلی برای کاهش آسیب پذیری شهرها در برابر بحران مورد توجه قرار گیرد. در این راستا به منظور بررسی ارتباط میان این دو موضوع از مطالعات کتابخانه ای بررسی اسناد و متون معتبر علمی مرتبط بررسی تجربیات نمونه های موفق جهانی و نیز نظر سنجی از ۳۵ نفر از صاحبنظران در این حیطه و استخراج نتایج حاصل از پرسشنامه ها با استفاده از مدل دلقی فازی استفاده شده است. یافته های تحقیق نشان میدهد که میان معیارهای توسعه فضاهای زیر سطحی و مدیریت بحران در حوزه کالبدی بیش از ۸۵ درصد در حوزه حمل و نقل حدود ۹۰ درصد در حوزه زیست محیطی حدود ۷۵ درصد و در حوزه اقتصادی در حدود ۷۰ درصد همپوشانی وجود دارد و در این میان بیشترین همپوشانی میان معیارها در حوزه های کالبدی، حمل و نقل و محیط زیست وجود دارد به این ترتیب که ایجاد مسیرهای زیر سطحی تندرو و ارتباط زیر سطحی مراکز مهم امدادی در حوزه حمل و نقل و نیز استفاده از فضاهای زیر سطحی برای دفع مواد خطرناک در حوزه محیط زیست در انطباق کامل با معیارهای مدیریت بحران قرار دارد.

Keywords:

فضاهای زیر سطحی , بحران مدیریت , بحران فضاهای شهری , مدل دلفی فازی