زینب جعفری - لیسانس علوم تربیتی
شهناز سلطانی آلکوئی - کارشناسی روانشناسی
زهرا نادری طاهری - کارشناسی رشته ی الهیات

مقاله حاضر از نوع توصیفی و از لحاظ گردآوری اطلاعات از نوع کتابخانه ای است که با توجه به نظرات اندیشمندان این عرصه به رشته تحریر در آمده است. هدف از نگارش این مقاله بررسی نقش تشویق های گروهی کلاسی در ارتقای مهارت های ارتباطی و همکاری در بین دانش آموزان میباشد. سرکوب و تنبیه شدید کودکان و نوجوانان در قبال انجام رفتار نامطلوب ممکن است موقتا به حذف آن رفتار در کودک بینجامد ولی در بیشتر مواقع به بروز رفتارهای جبرانی انتقام جویانه و ضد اجتماعی می گردد و یا مشکلات هیجانی دیگری را به بار می آورد. در حالی که تشویق و تقویت رفتار مثبت کودکان، سبب شکل گیری عادات مطلوب در آنان می شود به طوری که انواع تشویق مستقیم، عملکرد دانش آموز را تقویت می نماید و همچنین روشهای غیر مستقیم تشویق، نیز باعث افزایش کارایی دانش آموزان می گردد. در این پژوهش این نتیجه رسیدیم که تشویق وسیله مناسب برای پیشرفت امر تعلیم و تربیت است و همچنین تشویق توسط کسانی انجام شود که مورد احترام دانش آموزان هستند و اجرای تشویق درکلاس برای افزایش یادگیری مناسب است و اکثر معلمین و مربیان تربیتی از تشویق برای پیشرفت تحصیلی استفاده می کنند و تشویق در حضور دانش آموزان موثرتر از تشویق بدون حضور دانش آموزان است و تشویق می تواند یک عامل بسیار مهم در به کار انداختن ابتکار عمل در دانش آموزان باشد و تشویق موجب جرات دانش آموزان برای حل مسائل می شود و تشویق در حضور والدین موجب افزایش پیشرفت تحصیلی آنها می شود و تشویق دانش آموزان موجب علاقه دانش آموزان به درس می شود و همچنین تشویق یک نوع احترام گذاشتن به دانش آموزان می باشد و محبت معلم به دانش آموزان یک تشویق بسیار موثر است و توجه به رفتار و مطلوب دانش آموزان باعث تقویت رفتار او می شود و تشویق بهتر است بیشتر به صورت گروهی انجام شود و همچنین تشویق مستقیم دانش آموزان نسبت به تشویق غیر مستقیم در پیشرفت تحصیلی اثر بیشتری دارد و تشویق موثر مستلزم رعایت حدود و اندازه و اصول است.

تشویق، یادگیری، پیشرفت تحصیلی