بررسی تاثیر ابعاد پدستال بتنی بر کاهش آسیب پذیری پی های مجاور مستقر بر ماسه اشباع بابلسر با مدل سازی فیزیکی

دو پی در کنار هم، اغلب دارای رفتاری متفاوت از پی تک هستند. امروزه، با توجه به کمبود زمین و افزایش جمعیت، مخصوصا در نوار ساحلی دریای خزر، احداث ساختمان ها در مجاورت هم، بدون در نظر گرفتن اثر متقابل پیها، در حال افزایش است. این موضوع، زمانی دارای حساسیت بیشتری است که دو ساختمان هم جوار به صورت غیرهمزمان و با دو سربار متفاوت، بارگذاری شوند. به عبارت دیگر، ابتدا پی سبک یا قدیمی ساخته، و سپس پی سنگین در مجاورت پی سبک احداث می گردد. این موضوع، در مورد بنادر، که کانتینرها با شرایط نابرابر در کنار هم دپو می گردند، نیز صادق است. در این مطالعه، با استفاده از آزمایش مدل سازی کوچک مقیاس g۱، به بررسی تاثیرات ابعاد پدستالهای بتنی غیرمسلح بر بهسازی خاک ماسه ای سست اشباع، هنگامی که پدستالها در خاک زیر پی سنگین یا جدید قرار می گیرند، بر پارامترهایی نظیر ظرفیت باربری پی سنگین، نشست و چرخش پی سبک، ناشی از هم جواری پی سنگین، پرداخته خواهد شد. نتایج این تحقیق حاکی از آن است که در یک قطر ثابت پدستال (D=۵ cm)، با افزایش عمق (L) پدستالها از ۱۵ به ۲۵ سانتی متر، به عنوان عامل بهسازی کننده خاک زیر پی جدید، میزان نشست و چرخش پی قدیمی ناشی از هم جواری پی سنگین در نرخ S/B=۰ به­ترتیب ۱۸ و ۳۸ درصد کاهش می یابد.

Keywords:

بهسازی ماسه , پدستال بتنی , ظرفیت باربری , نشست , مدل سازی فیزیکی