ساحل کرمی - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق کیفری و جرم شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد سمنان

آثار تاریخی و فرهنگی هر کشوری هویت و میراث فرهنگی آن کشور محسوب می شود. وجود این بناهای گرانقدر هم از جهت زیبا ساختن محیط شهری و هم از جهت توسعه یافتن صنعت توریسم از اهمیت بالا و بسزایی برخوردار می باشند. ولیکن این احتمال وجود دارد که این آثار و بناهای موجود به دلایل مختلفی در معرض تخریب و آسیب قرار بگیرند. وجود این امر ، تکلیف مهمی رابرعهده ی دولت ها گذاشته است و آن هم این است که دولت ها مکلف شده اند تا برای مقابله و جلوگیری از این تخریب ها ، سیاست هایی را اتخاذ نمایند و سیاست گذاری هایی را به عمل آورند. سیاست گذاری ای که دولت ها انجام می دهند ممکن استباعث وضع قانونی گردد و حتی تخریب اموال تاریخی و فرهنگی جرم انگاری گردد. قانونگذار ایران نیز با توجه به اینکه کشور ایران به جهت فرهنگ و وجود آثار باستانی از اعتبار ویژه ای برخوردار می باشد سعی بر آن داشته تا فصلی جداگانه را با عنوان تخریب اموال تاریخی و فرهنگی در قانون مجازات اسلامی و در بخش تعزیرات تدوین نماید . وجود این آثار به جهت اهمیت و اعتباری که دارند آنقدر مهم ا است که همگان را مسئول حفاظت و صیانت قرار می دهد به همین جهت برخی از حقوقدانان بر این عقیده هستند که جرم تخریب اموال تاریخی و فرهنگی را باید در حوزه ی جرایم علیه امنیت و آسایش عمومی قلمداد نماییم.

بزه تخریب، آثار تاریخی، آثار فرهنگی، حقوق کیفری ایران