حسن یعقوب پور - گروه کارشناسی ارشد مهندسی محیط زیست(گرایش منابع آب)، پردیس البرز دانشگاه تهران

حمایت از محیط زیست در دهه ۷۰ م. طرح شد، اما نخستین تعریف رسمی پایداری در اواخر دهه ۸۰ در قالب گزارش آینده مشترک ما (گزارش برانتلند) ارائه شد که در مفهوم توسعه پایدار، نگاه خاصی به مشارکت و حضور مردم در عرصه برنامه ریزی شهری شده است. همچنین تاکیدی بر جنبه های زیست محیطی، ارتقا سطح سلامت زیست شهری و کاهش هرگونه مخاطرات زیست محیطی در فرایند برنامه ریزی دارد. مسائل و ملاحظات زیست محیطی باید و می تواند در فعالیت های اقتصادی به کار برده شود، تا به توسعه پایدار رسید. در این راستا محیط زیست باید مورد ارزیابی و بررسی قرار بگیرد. ارزیابی محیط زیست ابزاری است که در جهت دستیابی به توسعه پایدار، کاربردی کلیدی و تعیین کننده دارد. حق داشتن محیط زیستی سالم، یکی از مهمترین حقوق های بشری به شمار می رود که این حق نه تنها از مصادیق برجسته حقوق همبستگی است و در نسل سوم حقوق بشر مقوله بندی می شود، بلکه لازمه تحقق توسعه سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است. با این حال، ایفای حق یاد شده مستلزم سطحی از توسعه است که به نوبه خود زمینه پیشگیری از تخریب بیشتر محیط زیست را فراهم می آورد. از مهمترین آثار بی توجهی به این مقوله می توان به آلودگی هوا، کاهش کمی و کیفی منابع آب ، فرسایش خاک ، تخریب جنگل ها و مراتع ، خشکیدگی تالاب ها، بیابان زایی و افزایش کانون های تولید ریزگردها، تخریب و آلودگی زیستگاه های ساحلی و دریایی، سوء مدیریت پسماندها و فاضلاب ها و تخریب تنوع زیستی اشاره کرد. در نتیجه می توان گفت با توجه به اینکه توسعه پایدار و متوازن از اولویت های اساسی حفاظت از محیط زیست است. از این رو با آموزش و جلب مشارکت عمومی، تشکیل نهادهای غیردولتی و مردمی، سیاستگذاری های مناسب و ایجاد برنامه های بلندمدت در سازمان های مختلف، می توان به داشتن محیط زیستی سالم کمک کرد.

محیط زیستی، توسعه پایدار، شهر پایدار