سوران نورانی - دانشجوی مقطع دکتری حقوق خصوصی ، دانشگاه آزاد اسلامی ، اصفهان واحد خوراسگان

مسئله اصالت ظهور یا همانطور که در عنوان این تحقیق ذکر شده است »اصاله الظهور« همواره یکی از مسائل مناقشه برانگیز در حقوق قراردادها و تفسیر آن بوده است . به گونه ای که برخی معتقد به صورت گرایی یا همان فرمالیسم قراردادی هستند و توجه به اراده باطنی متعاملین را لازم نمی دانند و برخی نیز معتقدند آنچه باعث اعتبار قرارداد می شود قصد و رضای باطنی و واقعی است و اصاله الظهور را رد می نمایند. گروه اول در توجیه نظریه خود ثبات و سرعت در معاملات تجاری را مدنظر قرار داده اند و گروه دوم بر اخلاقیات در عالم حقوق تاکید نموده اند.. به هر روی جهت تفسیر قراردادها در حقوق ایران به نظر می رسد هر کدام از دو نظریه دارای کارکردهای خود باشند. همچنین قانون مدنی نیز راهکاری بینابینی را برگزیده است . به نظر نگارنده در جایی که قرینه ی قاطعی مبنی بر تعارض صورت ظاهری قرارداد و قصد باطنی وجود ندارد، استفاده از اصاله الظهور در تفسیر قرارداد می تواند بسیار مفید باشد. لیکن چنانچه قراین ارائه شده توسط متعاملین حاکی از عدم تطابق کلی و غیرقابل اغماض صورت ظاهری و باطنی قرارداد باشد. تفسیر می تواند بر اساس اراده باطنی نیز صورت گیرد.

اصاله الظهور، اراده ظاهری ، اراده باطنی ، تفسیر قرارداد