بررسی هنجارگریزی گویشی و برجسته سازی واژگان محلی درآثار حسین پناهی

کاربرد واژگان محلی و عامه یکی از عناصر زبانی شعر معاصر است، به گونه ای که در شعر معاصر آن تمایزی که بین واژگان ادبی و غیر ادبی وجود داشت، به چشم نمی خورد. حضور زبان و واژه های محلی و عامه در شعر باعث نوعی هنجارگریزی و برجسته سازی شد که آن را هنجارگریزی گویشی گویند. هنجارگریزی در گویش به شاعر این امکان می دهد ساخت هایی از گویشی غیر از زبان هنجار به اثر ادبی خود وارد کند. حسین پناهی شاعری از استان کهگیلویه و بویراحمد است که از شگردها و تکنیک های هنجارگریزی برای خلق شعر و جذاب کردن متن و مشتاق کردن مخاطب بهره گرفته. این پژوهش که از روش توصیفی- تحلیلی برای تبیین هنجارگریزی گویشی، واژگان محلی در اشعار پناهی استفاده کرده است، و به دنبال بررسی هنجارگریزی گویشی و کاربرد واژگان محلی در آثار پناهی است. به این منظور مجموعه شعری من و نازی، چشم چپ سگ در هفت دفتر و برخی از آثار نثر وی از جمله خروس ها و ساعت ها، بی بی یون، دو مرغابی در مه و چیزی شبیه زندگی مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج حاکی از آن است که بیشترین بسامد هنجارگریزی گویشی در مجموعه ساعت ها و خروس ها ۲۲ مورد و من و نازی ۱۶ مورد به دست آمد. ولی در آثار دوره دوم بیشترین بسامد هنجارگریزی در مجموعهبی بی یون بیش از ۱۳۰ مورد و نمی دانم ها ۲۲ مورد به دست آمد. می توان به این نتیجه رسید که در این دوره یکی از عوامل روی آوردن شاعر به هنجارگریزی مسائل سیاسی و اجتماعی جامعه بوده است.

Keywords:

هنجارگریزی , برجسته سازی , هنجارگریزی گویشی , واژگان محلی , حسین پناهی