مردم سالاری علوی و پیامدهای تربیتی آن

در اندیشه علوی و بر اساس آموزه های قرآن و دیدگاه نبوی، پیشرفت و تکامل جامعه به ویژه در حوزه سیاسی بر پایه دین، مردم و رعایت حقوق متقابل مردم و مسئولان استوار است. این امر نشان دهنده اهمیت والای مردم سالاری دینی در نهج البلاغه می باشد. هدف این پژوهش، تبیین و تحلیل رابطه مردم سالاری دینی با مبانی کلامی نهج البلاغه و بررسی پیامدهای تربیتی آن است. این تحقیق به روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای و ابزار فیش نویسی انجام شده است. نوآوری این پژوهش در بررسی جامع مبانی کلامی امیرالمومنین علی (ع) و ارتباط آن با اصول مردم سالاری دینی، همچنین تامل در پیامدهای تربیتی این نظریه نهفته است. نتایج نشان می دهد که مردم سالاری دینی برخاسته از مبانی اسلام است و اصول مسلم آن از جمله ارزشمداری، حق محوری، قانون گرایی، رضایتمندی، عدالت محوری، مشارکت عمومی و ارتباط وسیع و عمیق بین مردم و مسئولین همگی ثمرات این مبانی معرفتی هستند. مبانی کلامی امیرالمومنین علی (ع) شامل توحید، نبوت، امامت و حتی معاد، مردم را به عنوان خلیفه خدا در روی زمین معرفی می کنند. اخلاق و سیاست حضرت علی (ع) که بر مبنای اخلاق الهی استوار است، مظهر عدالت و صفات رحمانیه و رحیمیه الهی می باشد و در مدیریت حضرت کاملا مشهود است. برای تحقیقات آینده، پیشنهاد می شود بررسی دقیق تری بر روی نقش مردم سالاری دینی در مدیریت معاصر و تطبیق آن با دیگر مدل های حکومت انجام گیرد. همچنین، مطالعه تاثیرات تربیتی این نظریه بر جامعه های مختلف اسلامی می تواند به درک عمیق تری از این موضوع کمک کند.