مریم حصارکی - گروه حسابداری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز

سازمان ها برای تحقق اهداف خود دارای منابع و دارایی های متعددی هستند. برخی از این منابع و دارایی ها بسیار ارزشمند، یگانه و منحصر به فرد هستند و برای کسب مزیت رقابتی، نقش محوری دارند. «دانش» از جمله این موارد است به طوری که دانش را جانشین نهایی تولید، ثروت و سرمایه پولی می دانند(تافلر، ۱۳۷۷). در این راستا سازمان های گوناگونی وجود دارند که به منظور بﻘا و توسعه خویش و انطباق با تغییرات محیط رقابتی پیرامون، نیازمند اجرای اثربخش مدیریت دانش هستند و اگر سازمانی نتواند دانش مورد نیاز را در جایگاه مناسب آن تشخیص دهد در عرصههای رقابتی با مشکل مواجه خواهد شد. با این دیدگاه مدیریت دانش ابزاری است که امکان بهرهگیری موثرتر از دانش را در راستای اهداف و برنامههای سازمانها فراهم آورده و رقابت پذیری یک سازمان را ممکن خواهد ساخت. بزرگترین چالش در مدیریت دانش اطمینان اعضاء به سازمان و اعتماد بین خود اعضاء برای تسهیم دانش، توزیع و استفاده مجدد از دانش برای دستیابی به نتایج است. در بسیاری از سازمان ها نیاز به تغییر در طرز فکر سنتی و ایجاد فرهنگ سازمانی است که دانش ذخیره شده را تسهیم می نماید، و جوی از اعتماد را ایجاد می کند. این امر از طریق ایجاد انگیزه، قدردانی و پاداش، و تنظیم دوباره سیستم های ارزیابی، و نظام های دیگر اندازه گیری ایجاد می شود. کلید موفقیت در مدیریت دانش، ایجاد بینش در افراد و شناخت متخصصان در قسمتهای مختلف سازمان می باشد.

بهره وری، مدیریت دانش، مدیریت شهری