زهرا بکایی - دانشجوی دکترای دانشگاه تحصیلات تکمیلی پیام نور تهران
حمیده دانشور - پژوهشگاه علوم و فنون هسته ای
سید امیرحسین فقهی - گروه کاربرد پرتو، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
علی اصغر شکری - گروه فیزیک نظری و نانو، دانشکده فیزیک، دانشگاه الزهرا، تهران، ایران

آسیب های پرتویی اثرات مخربی بر قطعات الکترونیکی ماهواره ها دارند، به دلایل اقتصادی و وجود محدودیت های مختلف استفاده از قطعات تجاری در ماموریت های کوتاه مدت و ارتفاع کم رایج شده است. کارآمدترین روش محافظت در برابر تشعشعات، استفاده از حفاظ است. هدف از انجام این کار، بررسی بهینه حفاظ در ماموریت ۳ ساله در مدار LEO با در نظرگیری مقاومت تشعشعی قطعات تجاری با استفاده از نرم-افزار SPENVIS و کدهای SHIELDOSE و MULASSIS است. نتایج محاسبات حاصل از نرم افزارهای PSTAR و ESTAR نشان می دهد در صورت استفاده از فلزات سنگین تر، محدوده انرژی ذرات برای توقف افزایش می یابد. نتایج حاصل از محاسبات نرم افزارهای SHIELDOSE، MULASSIS ،PSTAR و ESTAR نشان می دهد، که ضخامت چکالشی مواد مختلف جهت حفاظت تشعشعی قطعات تجاری، تفاوت زیادی با هم ندارد. هم چنین نتایج حاصل از نرم افزارهای SHIELDOSE، MULASSIS ،PSTAR و ESTAR نشان می-دهد مقدار کمینه لازم بر حسب ضخامت چگالشی جهت دست بابی به میزان تحمل تشعشعی قطعات تجاری، در هنگام استفاده از مواد مختلف تفاوت چندانی با هم ندارد.هم چنین نیاز به حفاظ سازی پیچیده ای نبوده و می توان از حفاظ های معمول نیز استفاده کرد. حداکثر مقدار ضخامت لازم برای تحمل تشعشعی قطعات تجاری به اندازه mm ۵/۰ از ترکیب آلومینیوم و تانتالیوم است. برای دست یابی به بهترین نتیجه با در نظرگیری بودجه جرمی، بهتر است از ماده پلی اتیلن استفاده شود. از نتایج محاسبات برای تغییر جایگشت های دو حفاظ آلومینیوم و پلی اتیلن می توان نتیجه گرفت که بهتر است لایه اول پلی اتیلن و بعدی آلومینیوم باشد.

تشعشعات فضایی, قطعات COTS, حفاظ سازی, دز یونیزان کل, دز غیر یونیزان