اکبر مختارپور
سعیدرضا خداشناس

در 05 سال اخیر خصوصا در دو دهه گذشته رشد بی رویه و ناهماهنگ شهر تهران که نه تنها ارزشهای کالبدی شهر را دستخوش تحولات ناخواسته و ویرانگر ساخته، بلکه با تاثیر بر محیط طبیعی و مناظر ارزشمند آن، امکان ادراک وساماندهی سیمای شهر را از شهروندان سلب نموده است. با وجود اینکه تهران از دهه 05 دارای برنامه مشخص وطرح مصوب بوده و انتظار میرفت که با اجرای پروژههای پیش بینی شده در طرحهای مذکور روند ساخت و ساز در مقیاسکلانشهر تهران مدیریت و هدایت شود، اما بدلیل رشد روز افزون جمعیت تقاضای مرتبط با مسکن، آموزش، بهداشت وخدمات افزایش یافت که خود باعث تدوین ضوابط و مصوبات مقطعی مختلف از سوی مراجع گوناگون در مقطع زمانیخاص برای رویارویی با مشکل خاصی شده و این موضوع عملا قابلیت سازماندهی و برنامهریزی شهری وبالاخص ساختوساز در شهر تهران را ضعیف کرده است. در مقاله حاضر وضعیت توسعه و وضعیت ساخت و ساز در شهر تهران از دو جنبه مدیریتی و فنی و اجرایی مورد بررسی قرار گرفته است. این تحقیق با استفاده از اطلاعات یک منطقه پایلوت که دارای دو بافت نوساز و فرسوده شهری بوده ارائه شده و اطلاعات نهایی با تعمیم اطلاعات منطقه مورد نظر انجام گرفتهاست. وضعیت شهر در سالهای تصویب و اجرای طرح جامع شهر تهران از نظر وسعت سطوح زیربنای املاک، سطح معابر و مساحت زمین و حیاط املاک برآورد و مورد مقایسه قرار گرفته و تاثیر آن بر میزان رواناب شهر و امکانات و برنامه های موجود مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج حاصل نشان دهنده اهمیت موضوع توسعه و تاثیر آن بر رواناب شهری دارد.در انتها با جمع بندی موضوعات راهکارهائی جهت کاهش این اثرات ارائه شده است.

عرصه واعیان رواناب مدیریت شهری زیربنای املاک