A. Izadifard - دانشگاه مازندران
R. Nematzadeh - کارشناس ارشد فقه و مبانی حقوق اسلامی
H. Kaviar - دانشگاه مازندران

چکیده بسیاری از قوانین اصولی، قواعد فقهی و احکام شرعی به ظاهر آیات و روایات مستند هستند و یکی از شایستهترین مراجع تشخیص ظواهر، عرف است. بررسی متون فقهی نشان می دهد که علمای اهل سنت از پدیده ی عرف با واژه های عرف و عادت نام برده اند و تا دو قرن اخیر کاربرد این واژگان در متون فقهی و اصولی شیعه نیز معمول بوده است. در دو قرن اخیر، ادبیات فقه شیعه به ایجاد واژگان جدیدی برای این پدیده روی آورده است. فقهای شیعه نوعا از این پدیده با واژه های «سیره ی عقلا، طریقه ی عقلا و بنای عقلا» نام برده اند. حجیت عرف در نزد امامیه و اهل سنت مورد اختلاف است: علمای اهل سنت، به خصوص حنفی ها، عرف را حجت و میدان عمل به آن را وسیع می دانند. درباره ی حجت بودن عرف در نزد فقیهان شیعه، سه دیدگاه وجود دارد: ۱- حجت و اعتبار عرف، ذاتی و بی نیاز از امضای شارع است؛ ۲- اختلافی بین حکم عقل و عرف وجود ندارد؛ ۳- اعتبار و حجیت عرف موکول به امضای شارع است. این مقاله کوششی است برای نشان دادن این نکته که عرف و عادت مسلم چه مقدار در فقه و حقوق ایران تاثیر دارد.

عرف, حجیت, فقهای شیعه, فقهای عامه