محمودرضا میرلطفی - استادیار جغرافیا برنامه ریزی روستایی، دانشگاه زابل.
غزاله احمدی - دانشجوی ارشد جغرافیا برنامه ریزی روستایی، دانشگاه زابل.

تالابها به عنوان یکی از منابع آب در خشکیها نقش زیادی در میکرواقلیم و اکوسیستم منطقه از خود بر جای می گذارند. سطح آب این تلابها بسته به شرایط اقلیمی و جغرافیایی مناطق مختلف دائم در حال نوسان بوده و چه بسا دراکثرفصول خشکسال به طور کلی خش شده و گاها اثرات جبران ناپذیر زیست محیطی و اقتلادی و.... از خود برجای می گذارند . تالاب بین المللی هامون یکی از تالاب های مهم دنیا و بزرگترین دریاچه ی آب شیرین در سراسر فلات ایران محسوب می شود.زندگیمردم سیستان قرن ها است که به آب رودخانه هیرمند و دریاچه هامون جهت کشاورزی وابسته می باشد. لذا رودخانه هیرمند و دریاچه هامون مهمترین علل وجود تمدن های باستانی در سیستان بوده و هر دو در شکل گیری تمدن های این منطقه نقش داشته اند. خش شدن تالاب هامون که حیات اقتلادی، اجتماعی، جاانوری و گیاهی سیستن به آن وابسته است ،تخریب پوشش گیاهی و ملنوعی منطقه، کاهش سطح زیر کشت زمین های کشاورزی، هجوم ریزگردها و حرکات شن های روان، کم شدن تعداد پرندگان مهاجر، گونه های جانوری که زیستگاه اصلی خود را از دست داده اند و... از جمله مواردی استکه در ارتباط با خشکسالی هامون می توان به آن اشاره کرد. هدف از پژوهش حاضر شناسایی عوامل موثر بر از بین رفتنهامون و چالش های ایجاد شده می باشد. از این رو برای عبور از این بحران و احیای ارزش های زیست محیطی و اقتصادی آن، نیاز به همت و بسیج ملی است تا با اتخاذ دیپلماسی قوی همراه با بکارگیری جدیدترین یافته های علمی بتوان اولا حق آبه منطقه را از افغانستان تامین نمود و ثانیا از بهره برداری های افراطی بیش از حد در داخل جلوگیری کرد. روش گرد آوری اطلاعات در تحقیق مورد نظر به دو صورت کتابخانه ای و میدانی و در نهایت با استفاده از تصاویر ماهواره ای و نرم افزار GIS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است

چالش های محیطی و انسانی، سیستان، مرگ تالاب، هامون