Golnaz Fallahifar - کارشناس ارشد فقه و حقوق اسلامی دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران
Saeid Molavi - استادیار فقه و حقوق خصوصی دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران (نویسنده مسئول)
Mortaza Hashemzadeh - استاد ژنتیک دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد، شهرکرد، ایران
Mahdi Ashoori - استادیار حقوق خصوصی دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران

امروزه از روش جدیدی برای درمان ناباروری و تولید مثل انسانی صحبت می­ شود که از مرحله آزمایش حیوانی گذشته و منتظر اجرا بر روی انسان است؛ و آن عبارت است از تمایز سلول بنیادی مزانشیمی فرد بیمار یا شخص بیگانه و تولید سلول ­های تخصصی زایشی و تزریق آن به همسر فرد بیمار. به نظر نگارندگان این شیوه، مثل بسیاری از روش ­های درمانی دیگر، از منظر فقه افتراضی مانع شرعی ندارد زیرا فرایند مزبور، به ­طور کلی، خواه سلول بنیادی متعلق به خود فرد نابارور باشد یا شخص ثالث، یک عمل اختیاری است که نه تنها ضرری ندارد دارای منافع متعدد فردی و اجتماعی نیز هست؛ لذا به استناد اصل اباحه، واقعا جائز است؛ مضاف بر این­که اصل برائت در شبهات حکمیه تحریمیه نیز به جواز ظاهری آن حکم می کند. در کنار اینها، قواعد «جواز هر آن ­چه دارای چنین مصلحتی است» و «حجیت تنقیح مناط قطعی» نیز به ­عنوان تائید، در این راستا قابل استناد می باشند.

سلول بنیادی مزانشیمی, سلول ینیادی زایشی مردان (اسپرم), جائز, شخص بیگانه, همسر فرد بیمار